Łzy Mai recenzja

"Tęsknota to jedyne uczucie, którego nie muszę udawać (...) Nieustający, niezaspokojony głód odczuwania (...)"

Bardzo dobrze, że została wznowiona ta powieść, tym razem ze świetną okładką!
Treść również jest bardzo dobra - czyta się płynnie, pomimo dość ciężkiej technicznie tematyki:)

Na tle czysto sci-fi detektywistycznej roboty poruszony zostaje problem empatii i odczuwania... androidów.
Taka tematyka nie powinna w ogóle istnieć, ponieważ z założenia androidy nie są zdolne do odczuwania jakichkolwiek uczuć.

"Kruk.
Padlinożerca. Gadające zwierzę, które przedrzeźnia ludzi. Symbol inteligencji i wiedzy, ale także oszustwa, fałszywości oraz ożywiania martwych. A nade wszystko złej, zepsutej duszy.
Replikant.
Ożywiony martwy. Sztucznie animowane ciało, którego po śmierci, do cna wyzutej z wszelkiego mistycyzmu, nie składa się do grobu, tylko utylizuje jak padlinę. Gadająca maszyna, która przedrzeźnia swoich twórców, podszywa się pod nich, oszukuje ich zmysły. Fałszywy człowiek obdarzony ogromną wiedzą i intelektem oraz złą, zepsutą, niedorozwiniętą duszą."

Czy aby na pewno?
Czy po twarzy Mai, androida stworzonego tylko po to, aby służyć człowiekowi, mogą spłynąć prawdziwe łzy?

"A co z Mayą? Jak trafi do lepszego świata bez duszy?"

Polecam - klimat podobny do Łowcy androidów i Świata w pudełku.