Listy do Miriam recenzja

Jak książka trafiła w moje ręce? ... powiem że czysty przypadek, bo szukałam książki do wyzwania ... gdybym wiedział o czym jest, czy sięgnęłabym po nią? ... pewnie nie - może kiedyś, dlaczego? ... bo to nie jest jakaś tam zwykła książka, mimo że ma tylko 120 stron, czytając ją targają nami ogromne emocje ... tak było ze mną ...

Tytułowa Miriam to wesoła, czternastoletnia dziewczyna, nastolatka, ciesząca się życiem, patrząca w przyszłość, ale wszystko pewnego dnia się skończyło. Zaczęło się od porannych wymiotów ... potem nagle podwójne widzenie ... guz mózgu ... operacja ... rak ... chemioterapia ... powrót do domu ... rehabilitacja ... powtórna nauka ... powrót do szkoły ... powrót do życia, przyjaciół, zabawy ... bóle ... powrót choroby ... operacja ... rezygnacja ... czekanie ... śmierć.

Poznajemy Miriam w tej jej drodze, walce z chorobą, walce z przeciwnościami, ale nie z jej strony, tylko ze strony jej najbliżej osoby - mamy, która przedstawia nam swoją córkę, swój ból, swoje cierpienie, walkę, osamotnienie, łzy, bezsilność ... mama pisze listy do swojej córki, a my poznajemy ich historię, ich cierpienie.

Od pierwszych linijek tekstu w książce wiemy jak potoczą się losy Miriam, gdy czytamy listy jej mamy ... serce ściska się w bólu, tak było ze mną, choroba ... ból ... osamotnienie ... cierpienie (fizyczne i psychiczne) ... bezsilność ... ile można emocji i treści zawrzeć w listach zaledwie na 120 stronach.
Tak, książkę czyta się bardzo szybko, ale nie o to tu chodzi, sama czytałam ją dwa razy pod rząd ... żeby zrozumieć, poczuć ... mimo że pierwsze myśli po przeczytaniu tej książki jakie nasuwały mi się to, skojarzenie z książką Erica Emmanuela Schmitta "Oskar i pani Róża" - oczywiście nie można ich porównywać ... ale o żadnej nie da się zapomnieć po ich przeczytaniu.