Outsider recenzja

Czasami się zastanawiam, czy ja nie jestem po części masochistką 🤔😅

Ostatnimi czasy zdarza mi się narzekać na książki Stephena Kinga, pozycje po które sięgam nie wypadają dla mnie tak dobrze jak czytane kiedyś kiedyś Lśnienie, To, Doktor sen czy Misery. Ale najlepsze w tym wszystkim jest to, że mimo rozczarowań większych bądź mniejszych ja dalej sięgam po jego książki po czym za każdym razem wysnuwa się pytanie po co ja to robię. Jednak po części orientuje się w sytuacji i wychodzi na to, że moja relacja z królem grozy jest mocno zachwiana.

Ostatnio przesłuchałam Outsidera i chciałabym powiedzieć, że autor jednak nie wypadł z formy, że potrafi dać dla czytelnika coś obiecującego co wciągnie go bez reszty, sprawi, że zapomni się o świecie i jeszcze wywoła poczucie strachu, może nie jakieś silne, ale chociaż takie żeby poczuć ciarki.
Od razu zaznaczę, że outsider nie jest złą książką, ale nie jest też pozycją wybitną, która wkradnie się w Wasze serca i nie będzie chciała ich opuścić.

Spokojnie budowane napięcie. Czuć w powietrzu, że coś w tej historii jest bardzo nie tak przez co oczekuje się tego momentu z ciarkami na ciele. Chwilami z zapartym tchem, że to już za rogiem czeka na nas zło w dziwnej postaci. To zabieg który King stosuje bardzo często, tak kumuluje napięcie, że przewracając kolejną stronę tylko czekamy, aż coś z niej na nas wyskoczy.
Bardzo fajny pomysł na wkręcenie w fabułę motywu pradawnych legend, osobiście lubię takie klimaty ponieważ nadają takiego dreszczyku całości. Jest tu też dobra kreacja bohaterów przez co chętnie się ich poznaje i śledzi ich losy trzymając kciuki za powodzenie misji jaka by ta z kolei nie była,

Wychodzi na to że chwale ale przecież coś mi tam nie zagrało. A więc jak już czekam na ten moment kulminacyjny i on przychodzi to się nagle okazuje, że kończy się on szybciej niż zaczął. Przerzucę stronę a książka znajduje swoje zakończenie a ja czuję niedosyt.

I to mi właśnie ostatnio towarzyszy bardzo często podczas czytania autora. Niezaspokojenie.