Siostra Perły recenzja

Jakiś czas temu zaplanowałam sobie, aby chronologicznie przebrnąć przez osławioną serię Siedmiu Sióstr. Początkowe tomy nawet mi się podobały, jednak po dotarciu do IV stwierdzić muszę, że jest najgorszy. Historia Cece to opowieść, której nie kupuję.
Z Siostrą perły miałam problem już na samym początku, osoba głównej bohaterki mocno zniechęciła mnie do poznawania jej przygód i odebrała całą radość z czytania. Pełno w tej opowieści niedorzeczności i mnóstwa głupstw i za przykład mogę podać scenę, w której bohaterka szuka schronienia przed burzą i na nocleg wybiera jaskinię pełną fallusów. Kreacja postaci mocno tu kuleje. Cece poznajemy jako kolejną ugrzecznioną siostrę, lecz po chwili czar pryska i deklaracja, że bohaterka stroni od przygodnego seksu, bo nie widzi w nim nic przyjemnego staje nie nieaktualna. Wpadając w ręce pierwszego napotkanego mężczyzny łatwo zapomina o swoich deklaracjach. W każdej godzinie nad tą kobietą rozpościera się ochronny parasol, który sprawia, że zawsze spotyka na swej drodze życzliwych ludzi i nic złego się nie wydarzy. Jest tak słodko i ckliwie, aż gorzko to przyjąć.
Wydaje mi się, że autorka do końca nie przemyślała kreacji Cece, cały czas czułam od tej bohaterki coś odpychającego, denerwowało mnie jej niezdecydowanie, ciągłe marudzenie, grymasy, brak dorosłości. Sięgając pamięcią do poprzednich tomów nie przypominam sobie, aby któraś z sióstr wykazywała takie cechy. Jednak nie sama bohaterka stanowi tu problem.
Gdybym zaczęła swoja przygodę właśnie od tomu Siostra Perły pewnie bym poległa. Gdzieś uleciała ta magia obecna w pierwszych tomach na rzecz historii banalnej, mocno przewidywalnej i zbyt romantycznej jak na mój gust.
Każda powieść powinna kompozycyjnie domknąć wydarzenia, natomiast tu dostajemy w gratisie doklejony rozdział z przygodami kolejnej siostry Tiggy. Niestety pasuje on jak kwiatek do kożucha. Nie lubię, gdy autorzy decydują się na takie chwyty. Dobrze napisana książka sama w sobie stanowi zachętę do dalszego śledzenia losów bohaterów, ale tu jak widać autorka sama poczuła, że coś poszło nie tak i próbowała złapać czytelnika na przysłowiowa wędkę z przynętą.
książkę ratuje jedynie retrospekcja i opisana w niej opowieść o Australii i kulturze aborygeńskiej, gdyby nie to pewnie nie dotrwałabym do finału.

Siostra Perły znudziła mnie okrutnie. Widać zmęczenie tą formą, brak pomysłów i takiej świeżości, autorka powiela utarte schematy. Nawet fragmenty z retrospekcją nie sprawiają już takiej uciechy, gdyż czytając wyprzedzam literacki zamysł autorki już o krok do przodu. Ta część podobała mi się najmniej. Mam nadzieję, że kolejne tomy zaskoczą mnie czymś nowym.
Książkę polecam wszystkim tym, którzy lubują się w romansach o słodko-naiwnych klimatach.