Siostra Perły recenzja

Moje losy czytelnicze znów doprowadziły mnie do kolejnej powieści Lucindy, z serii Siedem Sióstr. Początkowo dostając ją do ręki, byłam niezwykle zaciekawiona jak potoczyły się losy kolejnej siostry, która pragnęła poznać swoje korzenie i biologiczne pochodzenie. Do pewnego momentu, wątki splatały się w całość, fabuła nie zawodziła swoimi akcjami, lecz im dalej w głąb... no właśnie. Nie czułam się już tak fantastycznie, jak na samym początku. Być może powodem jest nadmierne powracanie do przeszłości, co wręcz zaczęło mnie gubić i nudzić, oraz to, jaką osobowością jest główna bohaterka. O kogo chodzi?

Główną postacią tej pozycji, jest Cece d’Aplièse. To pełna kompleksów młoda dziewczyna, pozbawiona pewności siebie i siły we własne możliwości. Do tej pory, jej nieodzowną bratnią duszą, uzupełnieniem i ciągłą towarzyszką była Star - siostra zaledwie parę miesięcy starsza od niej. Jednak ich wspólne drogi rozeszły się, Star również postanowiła skorzystać ze wskazówek ojca, Pa Salta i ruszyła w poszukiwaniu swoich przodków.

Czytając wcześniejsze części tej sagi, odniosłam wrażenie, że Cece została przedstawiona tutaj nieco inaczej co zaskoczyło mnie pozytywnie. Moje wcześniejsze zdanie jakie zdążyłam sobie o niej wyrobić ( o ile można to tak nazwać ) było bardziej negatywne. Dała poznać się od strony dominującej i apodyktycznej, przygniatającej swoją osobowością Star, z którą były nierozłączne. Jednak ta część, która jest poświęcona wyłącznie jej, pokazuje jej bardziej ludzką naturę: życie przeturlało ją mocno, zmieniło jej podejście do spraw osobistych, pokazało, że warto polegać również na sobie a nie wyłącznie na innych. Bohaterka jest pełna różnych emocji: smutku, gniewu, rozżalenia, wini siebie za niepowodzenia zarówno na płaszczyźnie rodzinnej jak i zawodowej. Mimo zamiłowania do sztuki, rzuca wszystko i również wyrusza w drogę, która ma zbliżyć ją do swojej biologicznej rodziny. Podróż ta, moim zdaniem wymagała ogromnej odwagi: nie każdy z nas zdecydowałby się na odległą podróż w głąb dzikiej Australii, mając przy sobie jedynie czarno - białą fotografię ukazującą kogoś, kto być może był z nami w przeszłości spokrewniony. Urzekł mnie opis miejsc Australijskiej dziczy i tego, jak dawniej żyli ludzie i w jakich warunkach musieli radzić sobie z życiowymi trudnościami.

Wątki przedstawione dzieją się w różnym czasie i w różnych miejscach, zresztą taki urok Lucindy, która zazwyczaj swoje powieści przeplata okresami historycznymi, które w pewnym stopniu odciskają piętno na rodzinie bądź losach poszczególnych rodów. Tym razem było to dla mnie nieco drażniące, lecz dla kogoś, kto lubi taki styl, będzie strzałem w dziesiątkę i przypadnie mu do gustu. Jeśli oczekujesz odrobiny magii w codziennym życiu, oraz odprężenia z kubkiem gorącej herbaty - pozycja jest jak najbardziej godna polecenia.