Małżeńskie więzy recenzja

Obecnie żyjemy w czasach, kiedy decyzję o małżeństwie podejmujemy świadomie, naturalnie nie mówię o krajach, w których to wcale nie jest tak oczywiste, ale nie trzeba daleko wybiegać w przeszłość, by dostrzec, że często związki były zawierane z innych przyczyn niż miłość, ufając, że ta z czasem sama przyjdzie.

Czwarty tom Sagi warszawskiej Katarzyny Maludy - "Małżeńskie więzi" opowiada losy Zosi Boratyńskiej, która wychodzi za mąż za człowieka, którego wybrała jej matka. Mężczyznę, zubożałego szlachcica, który budzi zaufanie swoją postawą wobec kobiet i innych. Zaraz po ślubie okazuje się jednak, że za tą dobrotliwą maską, kryją się demony, a życie Zosi przemienia się w koszmar.

Co się w tej części dzieje? Jakże szalały we mnie emocje, czytając o losach Zosi, której autorka nie raczyła ani odrobinę oszczędzić, zsyłajac na nią co i rusz ciosy, które ostatecznie pomimo siły i determinacji bohaterki, jaką zdołała w sobie wskrzesić, na nowo ją stłamsić.

"Małżeńskie więzi" chyba jak dotąd najbardziej odznaczą się w mojej pamięci. To co czytelnik doświadcza w pierwszej części książki! Sytuacja z małżeństwie Zosi, pełna agresji słownej - tak, to także może niszczyć, nie mniej niż rękoczyny i myślę, że w tej książce autorka to bardzo dobrze przedstawiła - zatracenie dobrze prosperującego majątku, kolejnie moment odrodzenia, kiedy Zosia podnosi się z kolan, bierze się za swoje życie i odzyskuje swojego rodzaju niezależność, przynajmniej tą finansową. I wtedy to spotkanie z dawnym towarzyszem zabaw z dzieciństwa, Feliksem Żarskim i ciche kiełkowanie miłości, której i tu los nie oszczędzi.

Mam odczucie, że ta pierwsza połowa książki jest bardziej intensywna. Nie chcę za dużo zdradzać, bo i tak już wiele tu słów padło o fabule, ale ponieważ ta informacja pojawia się też w blurbie to tylko wskażę punkt, którym jest zesłanie na Sybir, a od którego mam wrażenie, że już oddalamy się od głównej bohaterki, której losy choć dalej się przewijają do końca książki to fabularnie skupiają się na innych bohaterach, a opowieść zaczyna się odrobinę rozcierać. Oczywiście na koniec i tak czujemy tą wbitą szpileczkę, która nie omieszka zmusić nad do sięgnięcia po kolejny tom "Narzeczoną rewolucjonisty", której zapowiedź wraz z okładką jest już wiadoma.

Wnikamy w realia XIX wiecznej Warszawy, znów przyglądamy się społeczeństwu i życiu miasta w tle wielkich wydarzeń tamtych czasów. A wszystko oczami bohaterów, tych nowych, jak i tych dobrze nam już poznanych w poprzednich tomach sagi. Dokąd dalej zaprowadzi nas ta historia?

Za egzemplarz do recenzji dziękuję Wydawnictwu Replika