Zwrotnik recenzja

Kolejna odsłona twórczości tajemniczego pisarza młodego pokolenia pochodzącego ze Śląska. Opasłe tomiszcze, róg obfitości fabuły, które tak naprawdę Britannicą nie jest, bo mieści się w 450 stronach. Przede wszystkim do lektury może zasiąść osoba, która poprzedniego tomu nie widziała, nie słyszała o nim, nie czytała, w żaden sposób nie zaburzy to odbioru "Zwrotnika", choć część wątków wówczas będzie niepełna- trudno jednak zdać sobie z tego sprawę bez pole position serii o Witku Wejnerze.

Ta książka jest perfekcyjnie symetryczna. Autor misternie tka geometryczną pajęczynę fabuły. Wiele oddalonych od siebie osób i wydarzeń niczym jej nici zbliża się do wspólnego środka. Kto znajdzie się w epicentrum jako złapany w pajęczynę morderca?

Zwrotnik jest tomem bezapelacyjnie lepszym od poprzedniego. Weiner mieszka z partnerką poznaną na kartach Parafila, choć w ich związku nie układa się idealnie. Oddycha więc z ulgą, gdy policjantka Helga Sawicka angażuje go w kolejne śledztwo. Przepełnione brutalizmem i zezwierzęciem zabicie czterolatka wydaje się być wierzchołkiem góry lodowej. Zwłoki ujawnione zostają w oknie życia pewnego zakonu. W kościele naprzeciwko życie odbiera sobie wikariusz. Przypadek? Trop zaskakująco prowadzi do ojca Weinera. Czy nierozmawiający ze sobą ojciec i syn wzajemnie się pogrążą czy prawdziwe okażą się słowa, że nic tak ludzi nie łączy jak wspólny wróg?

Rojny odważnie porusza tematy dewiacji (to jest flagowe tematy), ale nie ucieka też przed granicą pomiędzy światopoglądem, religią a sektą. Ukazuje wszystkie te odsłony "siły wyżej" z perspektywy bardzo przeciętnego człowieka. Czego szuka ktoś, kto wikła się w sektę? I co tam znajduje, skoro zostaje z własnej woli?

W odróżnieniu od pierwszej książki z cyklu Witka Weinera tu czuć balans pomiędzy poszczególnymi tematami. Mniej jest szeroko pojętej dewiacji. Akcja toczy się wielopłaszczyznowo. Nie ma zmarnowanych stron, każda coś wnosi. Nie ma przypadkowych ludzi, każdy ma znaczenie. Jakby autor się opierzył i po pierwszych śliwkach robaczywkach w "Parafilu" (którego oceniam wysoko!) zaserwował czytelnikom ucztę z gwiazdką Michelin.