Tak wygląda prawdziwa poetka, podciągnij się! Listy. recenzja

Świetny zbiór śladów czułej przyjaźni. Myślę, że dla współczesnych to wręcz niesamowite, że dwie kobiety - obie znakomite poetki - które spotkały się tylko kilka razy w życiu, stworzyły tak ścisły - choć listowny związek. Niesymetryczny. Z założenia. Joanna Kulma kilka razy podkreśla mniej lub bardziej żartobliwie, że nie ma nic przeciwko pisaniu w jedną stronę. Rozumie bowiem, że Wisława nie ma potrzeby gadulstwa, opowiadania o codzienności, tym bardziej wymieniania plotek. Joanna za to ma silną potrzebę dzielenia się swoimi refleksjami, żarcikami, wierszami i opowieściami „z głuszy”.
 Jak skrupulatnie wyliczyła autorka opracowania – Urszula Chęcińska – od 1954 do 2011 roku, Wisława napisała 9 listów oraz przesłała 70 kartek i kolaży. Natomiast Joanna wysłała 125 listów. 
 Przynajmniej tyle się zachowało. 
 Mimo tego braku symetrii oraz wielu możliwości osobistych spotkań, widać jak ta przyjaźń krzepnie i jak bardzo potrzebna jest obu paniom. Najmocniej przemawia w naprawdę trudnych momentach. Choroby, śmierci najbliższych. Niezwykle wzruszający jest wiersz „Chichot orzeszka” - jaki Joanna wysyła chorej Wisławie pod koniec Jej życia. 
 A zaczęło się tak oficjalnie… Szanowna Koleżanko, lektura Waszych wierszy….
 Polecam!