Lista Lucyfera recenzja

W Trójmieście dochodzi do serii morderstw, a motywacja sprawcy pozostaje nieznana. Wkrótce samozwańczy „Lucyfer” kontaktuje się z dziennikarzem Adamem Bergiem, za którego pośrednictwem informuje o kolejnych planowanych przez siebie mordach. Czy organom ścigania uda się dowiedzieć, co kieruje zbrodniarzem i kogo jeszcze umieścił na swojej liście?

Zaczynając czytać „Listę lucyfera” miałam przeczucie, że to będzie piekielnie dobra historia. I była. Do pewnego momentu. Niestety, im dalej zagłębiałam się w lekturę, tym więcej miałam wątpliwości i przyjemności z czytania.

Książka warsztatowo jest napisana genialnie. Już dawno pióro żadnego z autorów, po których pozycje sięgałam, nie oczarowało mnie tak bardzo, jak w przypadku pana Krzysztofa Bochusa. Obrazowy język, dialogi nie rażące sztucznością i dojrzałość tematyczna spowodowały, że od tej historii za nic w świecie nie chciało się oderwać wzroku. Jednak niestety pojawiło się też coś (a właściwie ktoś) kto w znaczący sposób wpłynął na to, że oceniam tę książkę tak nisko.

Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że autor popłynął z kreacją głównego bohatera. Adam Berg jest tak doskonały, że aż nierealny. Przez nadmiar pozytywnych cech ma się wrażenie, że człowiek, o którym czytamy to super bohater, a nie zwyczajny dziennikarz. Taka kreacja tej postaci mnie osobiście bardzo wadziła, ale z pewnością niektórym może przypaść do gustu. Wychodzę z założenia, że im więcej skaz posiada bohater, tym jest ciekawszy. Natomiast jeżeli Berg miał jakąś wadę to i tak przedstawiona została jako pozytyw.

Warto zaznaczyć, że pan Krzysztof Bochus w swoją historię wplata wiele wątków i nawiązań historycznych, co może budzić pewien sprzeciw u osób, które oczekują od tej pozycji wyłącznie dobrej kryminalnej zagadki. Historia i sztuka to nieodłączna część tej książki.

Sprowadzając swoją opinię na temat tej pozycji do dwóch słów rzekłabym: zmarnowany potencjał. Na kolejne książki autora czekam z niecierpliwością, ale także z nadzieją, że ich bohaterzy nie będą tak odklejeni od rzeczywistości, jak Adam „Bond” Berg.