List do dziadka recenzja

„List do dziadka” to przejmująca historia dziewczyny, która nie miała łatwego życia.

Aneta w życiu nie zaznała zbyt wiele miłości. Wychowywała się w patologicznej rodzinie, gdzie ojczym, zwyrodnialec znęcał się nad nią i jej rodziną psychicznie i fizycznie, gdzie codziennością były wyzwiska i bicie. Jedyną „normalnością”, jakiej doznała Aneta, była bezwarunkowa miłość dziadka, z którym uwielbiała spędzać czas. Niestety nawet to zostało jej odebrane w momencie, gdy dziadek zmarł. Dziewczyna odczuwała bezdenną rozpacz, czuła się osamotniona, a serce przepełniała tęsknota. Jednak pielęgnowała w sobie wspomnienie o dziadku i to pozwalało przetrwać jej ciężkie dni.

Ta książka niejednokrotnie wywołała we mnie wstrząs. Opisy zdarzeń autorka tak zobrazowała, iż nieomal czułam uderzenia na sobie, czułam smutek, rozpacz i obezwładniający strach głównej bohaterki. Myślałam sobie: to niemożliwe, żeby tak traktować dziecko, niemożliwe, żeby nie mieć żadnych zahamowań, a jednak.

Narracja w książce prowadzona jest w pierwszej osobie, wspomnienia w postaci listu, to autentyczne wydarzenia, które niestety miały miejsce w życiu młodej dziewczyny. Żadne dziecko nie powinno doświadczyć takiego okrucieństwa, dzieciństwo powinno być beztroskim czasem, pełnych wspaniałych wspomnień, a dom, powinien być bezpieczną przystanią, w której można się schronić, a nie z które trzeba uciekać.

W całej tej historii pojawia się jednak promyk słońca, bezwarunkowa miłość dziadka, która dodawała otuchy, dawała nadzieję na lepsze jutro. Ta miłość była motorem napędzającym dziewczynę do działania, determinacja, z jaką w późniejszych latach Aneta zawalczyła o siebie, o to, by wyrwać się ze środowiska, z jakiego pochodziła i nie stać się taka samą jak jej oprawca zasługuje na niemałe uznanie, ponieważ nie każdy, kto doświadczył tyle zła w życiu, miałby siłę się podnieść.

Autorka nie szczędzi swoich czytelników, ukazuje życie dziewczyny z brutalną szczerością. To opowieść, która uświadamia czytelnikom, że prawdziwe zło może mieszkać „za zamkniętymi drzwiami”, która skłania do refleksji, że może warto czasem z prawdziwym zainteresowaniem zapytać „co u Ciebie?”, bo może się okazać, że ktoś potrzebuje pomocy, ale nie umie, bądź też boi się o tę pomoc poprosić.

To nie jest lekka lektura, ale myślę, że naprawdę warta uwagi.

Dziękuję Autorce- Annie Wysockiej za egzemplarz recenzencki.