Licho nie śpi recenzja

A może by tak wybrać się w Bieszczady? Żeby odpocząć? Zacząć wszystko od nowa? Myślę, że nie jest to taki zły pomysł! Zwłaszcza dla Damiana, który swoje ma za uszami i nie należy do osób chętnych do zmian. Po tym jak zostaje zwolniony ze służby, trafia do bieszczadzkiego tartaku, w którym rozpoczyna pracę i próbuje zapomnieć o przeszłości. Pomimo otwartości tamtejszej ludności, Damian jest wycofany i nieufny. Gdy poznaje młodą asesor prokuratury, Magdę Jaskólską i dostrzega jej „starania” i próby pokazania się z jak najlepszej strony, postanawia jej pomóc… tym bardziej, że w okolicy grasuje morderca, który porywa młodej kobiety…

Pierwsze spotkanie z twórczością Emilii Szelest było bardzo udane. Była to książka napisana w duecie, która była naprawdę genialna. Dlatego też, bardzo chciałam przeczytać coś stricte stworzone przez autorkę. „Free birds” dopiero będę czytać, więc padło na najnowsze dzieło wydane przez Niegrzeczne książki – a mianowicie „Licho nie śpi”. I cóż mogę rzec… ta książka tylko potwierdziła moje przypuszczenia o wybitnym piórze autorki! Ta lekkość z jaką czytało się tę książkę i cała historia, która od pierwszych stron wciąga i elektryzuje, ani na moment nie pozwala na jej odłożenie.

Autorka połączyła ze sobą romans z kryminałem, idealnie wyważyła ze sobą te dwa gatunki, przez co myślę, że nawet jeśli ktoś nie lubi w książkach za dużo miłostek, tutaj nie będą mu w żaden sposób przeszkadzać.

Jeśli chodzi o głównych bohaterów. No tutaj może być różnie. Damian jest jaki jest, ma w sobie sporo negatywnych cech charakteru, które mogą z początku irytować, nie wspominając o jego postępowaniu i „odpowiedzialnej pracy w policji”. Na dłuższą metę da się polubić i właśnie tak było w moim przypadku, pomimo swojej złej strony, pokazał też i tą dobrą, przez co na niektóre występki można było przymknąć oko :D z kolei pani asesor, już od początku wzbudza zaufanie i sympatię, swoją otwartością, lekkością bycia, zaradnością i humorem! Tak, ten humor też został wpleciony w historię, przez co zdarzało się, że i ja parsknęłam śmiechem! Bardzo podobała mi się cała ta „społeczność tartakowa” – wszyscy pracownicy i ich spotykania w knajpie. Dało się odczuć, że sobie ufają pod każdym względem i są sobie naprawdę bliscy, jak dla mnie - genialne.

Wprowadzenie wątku morderstw dodatkowo urozmaiciło całą historię, przez co notabene była jeszcze ciekawsza! Zakończenie było naprawdę zaskakujące, co dodatkowo jest dużym plusem, jeśli chodzi o całość książki! Dobrze, że to dopiero pierwsza część, bo ja z wielką chęcią przeczytam o kolejnych przygodach Damiana i młodej pani asesor :)