Letarg recenzja

"Dzyń, dzyń, dzyń...
Czy to znowu ty zabrzęczałeś swoim noskiem, Ptysiu?"

Historia nieoczywista, od początku podskórnie czuć zbliżający się dramat. Dziwny, niejednoznaczny wstęp, który nasuwa sporo pytań. Najpierw dziwna rozmowa z pluszową zabawką i dość sugestywne wyznanie. Kolejno pewnego rodzaju kartka z kalendarza i zwierzenia dotyczące młodości, problemów rodzinnych, choroby matki, oraz poznania przyszłej żony. Wszystko to płynnie przechodzi do teraźniejszości i tego jedynego tragicznego wydarzenia, które na zawsze zmieniło rodzinę Lanke.

"Gdybym tylko wiedział, że potwór, który wychynął w tamtą sobotę, to nic w porównaniu z monstrum czającym się na horyzoncie".

Autor ukazuje idealny kontrast dojrzałości dziecka. Kilkuletnia Oli, nie do końca świadoma rangi zagrożenia żyje dalej, przechodząc szybko do porządku dziennego. Za to kilkunastoletni Dan w zderzeniu ze śmiertelnym niebezpieczeństwem traci grunt pod nogami. Mocno przeżywa to, czego był świadkiem i nie potrafi sam sobie ze wszystkimi poradzić, gubi się we własnych emocjach. Od razu nasuwa się myśl, jak ważna jest w tym miejscu rola najbliższych, ale także specjalistyczna pomoc z zewnątrz.

I w tym momencie przechodzimy do meritum...

"Po raz kolejny pokazujesz, że nie potrafisz dać sobie rady w momentach, gdy wszystko się wali! Traktujesz ból jako coś wstydliwego i masz gdzieś fakt, że wszyscy wokół wyciągają do ciebie rękę!"

Pochylając się nad traumą dzieci jednocześnie otrzymujemy studium upadku człowieka dorosłego, ojca, głowy rodziny, która z założenia ma trzymać wszystkich razem, wspierać, radzić i pomagać. Nie tym razem.
Wnikamy niemal do umysłu Adama Lanke. Dajemy się omotać dziwnym, a wręcz przerażającym sennym wizjom bohatera. Strach miesza się z obłędem, a na pierwszy plan wychodzić pytanie o to, co jest tylko iluzją, a co rzeczywistością.
Książka w całości jest skonstruowana w taki sposób, by nie być niczego pewnym na 100%.

Kiedy myślimy, że osiągnęliśmy punkt kulminacyjny, granicę wytrzymałości, przychodzi kolejny, tym razem miażdżący cios. Łzy same napływają do oczu i nic nie jest w stanie ich zatrzymać. Karuzela dopiero się rozkręca i trzeba mocno się trzymać, by za szybko z niej nie spaść. A musicie wiedzieć, że ostatecznie i tak zaliczycie glebę, bo zakończenie ponownie wywróci wszystko do góry nogami. Tylko od Was zależy czy wejdziecie w tę grę.

Bałam się trochę, że to będzie ociekająca brutalnością historia jakich ostatnio wiele. Na szczęście Kamil Piechura nie poszedł na łatwiznę, zagrał emocjami i warstwą psychologiczną, co mi osobiście bardzo odpowiadało.
Cieszę się, że mogłam poznać pióro kolejnego bardzo obiecującego polskiego Autora. Polecam!