Zobacz, co zrobiłam recenzja

Sara Schmidt napisała thriller psychologiczny ociekający krwią i sokiem zgniłych gruszek. Ze stronnic tej powieści wychodzi brud, a to chyba znaczy, że autorce udało się wciągnąć czytelnika w klimat tajemniczej historii, która już dawno wsiąkła na stałe w popkulturę.

Jest rok 1892. Zamożna i szanowana rodzina Borden wiedzie z pozoru spokojne życie, które kończy się wraz z czwartym sierpnia. To właśnie tego dnia, Lizzy – najmłodsza córka Andrew Bordena znajduje zwłoki ojca w bawialni ich dużego domu. Kobieta woła służącą Bridget, aby przekazać jej, że „ojca pocięto”, po czym nakazuje jej wezwać lekarza. Jakiś czas później, zostaje odnalezione ciało Abby Borden – macochy Lizzy i Emmy. Przeprowadzone śledztwo nie pozostawia złudzeń policjantom – mordercą jest Lizzy. Ta jednak nie przyzna się do stawianych jej zarzutów, a luki tej nierozwiązanej historii nigdy nie zostaną wyjaśnione.

Sarah Schmidt wciąga czytelnika w zawiłe relacje członków rodziny Borden, które rzucają nowe światło na nierozwiązaną sprawę sierpniowego morderstwa w Fall River. Trzeba zrozumieć jedno – autorka nie wie kto zabił, a celem tej książki na pewno nie jest rozwiązanie zagadki. Niby to jasne, a jednak czytając kolejne strony Zobacz, co zrobiłam gdzieś z tyłu głowy narastało oczekiwanie na finał, który dostarczyłby odpowiedzi na nurtujące pytania. Takiego zakończenia nie ma.

Autorka thrillera przedstawia zamieszane w dziwną historię osoby i ukazuje morderstwo z ich perspektyw. Poznajemy i odczuwamy problemy, z którymi mierzą się bohaterowie – ze stratą, toksycznymi relacjami, zazdrością i niezrozumieniem. Historia skomplikowanych relacji członków rodziny Borden przyciąga nas i odpycha jednocześnie od poszczególnych postaci. Opisani bohaterowie zdecydowanie są z krwi i kości, każdy z nich mierzy się z własnym obrazem rzeczywistości.

Mimo, że odczułam opisane przez Schmidt emocje, tak jakbym zamieszkała w domu Bordenów, nie jestem zachwycona tą książką. Moim zdaniem, ponad 350 stron to trochę za dużo na opowieść, która nie przynosi żadnego rozwiązania. Wiem, że nie to było zamiarem autorki, ale w pewnym momencie, historia zaczyna się dłużyć.

Jest to idealna książka dla zainteresowanych zagadkowym morderstwem, i nie tylko. Historia pozwala poznać, a może nawet i zrozumieć każdego z bohaterów. Na pewno, nie jest to książka lekka – wywołuje napięcie, mieszane uczucia i kolejne pytania.
Doceniam styl pisania autorki, moim zdaniem idealnie wpasowującym się w tą historię, czyli język brudny, ukazujący brzydotę wewnętrzną ludzi. Chaotyczne, niezachowujące hierarchii rozdziały mogą frustrować, ale myślę, że taki zabieg był celowy.
Polecam dla każdego, kto lubi zawiłe historie z wątkami psychologicznymi w roli głównej.