Milczenie recenzja

Rzadko zdarza się, by cała seria była równa i by wszystkie jej części oddziaływały na mnie w podobny sposób. Jednak mimo tych słabszych w moim odczuciu pozycji, lubię patrzeć na cykle jako na całość i też z takiej perspektywy je doceniać. I tak na przykład jest właśnie z trylogią z Dominikiem Przeworskim.

"Milczenie" to trzeci tom tej serii i podobał mi się z całą pewnością najmniej. Uwielbiam jednak styl pisania Marka Stelara, a także szczególną wartość mają dla mnie wątki niemal historyczne, które w każdej książce opierają się na innej grupie etnicznej połączonej w jakiś sposób z Nowym Warpnem.

Autor nie ukrywa, że większość fragmentów dotyczących przeszłości to po prostu fikcja literacka, miks kilku opowieści, luźna inspiracja jakimś reliktem. Mimo to sposób narracji powoduje, że cały czas mam wrażenie, że to wszystko naprawdę się zdarzyło. Stelar dba o szczegóły, które dodają jego fabułom autentyczności i pozwalają wczuć się w akcję zarówno w rozdziałach nam współczesnych, jak i tych sprzed kilkudziesięciu lat.

W przypadku tego tomu niestety nie poczułam się zaintrygowana żadnym z wątków. Historia z okresu drugiej wojny światowej była na pewno poruszająca, ale stanowiła raczej powielenie smutnej prawdy, może swego rodzaju hołd dla ludzi, którym przyszło żyć w tamtych strasznych czasach, jako element współczesnego śledztwa zupełnie się dla mnie nie sprawdziła. A faktyczna intryga kryminalna... po tych kilkunastu powieściach oczekuję od Marka Stelara dużo więcej, bo wiem, że go na to stać.

Brakowało mi też życia prywatnego naszego policjanta. Nigdy nie dominowało w treści książki, ale mam wrażenie, że tym razem było go wyjątkowo mało. Przynajmniej zakończenie przyniosło trochę optymizmu.

"Milczenie" mnie nie porwało, ale mam nadzieję, że będzie nam dane spotkać się jeszcze z Dominikiem Przeworskim. Wspomniałam już we wstępie, że jeden słabszy tom nie jest w stanie zniechęcić mnie do serii, którą lubię i tego będę się trzymać. Wręcz liczę na to, że jeszcze odnajdę w niej to coś, co tak zachwyciło w drugiej części.

Moje 6/10.