W kajdankach namiętności recenzja

Nie bardzo wiem jak zacząć, bo ... sama nie wiem co myśleć o książce. Mam do niej mieszane uczucia. Jedne jej elementy mi się podobały, inne zaś drażniły. Może zacznę od plusów.
Choć książkę można sklasyfikować jako powieść obyczajowo-kryminalną to część obyczajowa jest tu bardzo rozbudowana. Autor stworzył kilka ciekawych postaci i to nie tylko pierwszoplanowych, ale także pobocznych, jak Pan Leon czy Pani Celina. Główna bohaterka Justyna posiada wady i zalety, nie jest jednoznacznie określona jako dobra czy zła postać - jak w życiu. Bardzo podobał mi się ciąg zdarzeń łączący wszystkie postaci. Autor miał dobry pomysł na książkę i sprytnie pokazał, jak brzemienne w skutkach mogą być pojedyncze sytuacje, niedomówienia czy nadinterpretacje. Wątek kryminalny był zdecydowanie słabszy, ale za to zakończenie - rewelacja! Podobał mi się humor wpleciony w treść i subtelne mieszanie czytelnikowi w głowie (w kwestii typowania sprawcy). Chętnie poznałabym więcej z życia Ireny oraz Inspektora Kolskiego.
To co w pierwszej chwili mnie pozytywnie zaskoczyło, w kolejnej zaczęło drażnić, a później niestety skutecznie obniżyło ocenę książki to... ciągłe odwołania do innych książek autora. Raz, dwa razy rozumiem, ale żeby aż tyle? Wychodzi na to, że wszyscy od dawna znają książki Pana Piotra Kołodziejczaka (dla mnie to pierwsze spotkanie), a już Justyna musi być jego wierną fanką, bo część tekstów zna na pamięć, a jak nie to potrafi je bezbłędnie wyszukać w książce. Dla mnie było to mocno przesadzone i niesmaczne. Szkoda, bo psuje mi to obiektywny osąd książki. Na półce mam kolejny tytuł autora i już zastanawiam się, czy i w niej będę trafiała na obszerne fragmenty innych Jego książek. Dobrze, że wspomniano także o "Jeźdźcu Miedzianym" ulżyło mi wtedy.
Ogólnie książkę odbieram na plus: polskie realia, ciekawe postaci, leki dreszczyk emocji związany z tajemnicą romansów i morderstw oraz nieprzewidywalne postaci. Myślę, że mogę dać autorowi jeszcze drugą szansę, zwłaszcza, że podoba mi się bardzo Jego język - lekki, niewymuszony, bogaty i dostosowany do typu bohaterów.