Kici recenzja

Dosyć ciekawa autobiografia wybitnego piłkarza w formie wywiadu rzeki. Brychczy był jednym z największych naszych futbolistów po wojnie, na poziomie Cieślika, Deyny, Lubańskiego czy Lewandowskiego. Niestety, nie miałem okazji go oglądać na boisku, a ponoć był to wspaniały technik i grał bardzo elegancko...

Bardzo ciekawe są jego wspomnienia z lat 50., czasów biedy piłkarskiej, gdy zawodnicy żywili się w barach mlecznych, schabowego jedli od święta a za zdobycie mistrzostwa Polski dostawali po zegarku. Aż się wierzyć nie chce....

Kici, bo taki jest przydomek Brychczego, nie dorobił się na futbolu, do dzisiaj mieszka w małym mieszkaniu w Warszawie, które przed wielu laty dostał od klubu. Ale żył w czasach gdy za granicę nie można było wyjeżdżać, chociaż chciały go najlepsze kluby zachodnie (Real Madryt!). Jedyną możliwością była ucieczka, ale to nie wchodziło w rachubę.

Duża część książki to powojenna historia Legii Warszawa, z którą Brychczy był i jest związany przez całą piłkarską i trenerską karierę. Przyznam, że Legia to nie jest klub z mojego romansu, zatem te historie są dla mnie niezbyt ciekawe. Interesujące są tam różne smaczki, pijaństwa piłkarzy, codzienne narady z trenerem Januszem Wójcikiem, przy których musiała być flaszka, w pewnej chwili Brychczy tego nie wytrzymał i poszedł na fałszywe chorobowe. Są i inne anegdotki. Ale o pijaństwach i imprezach ówczesnych Kici mówi oględnie, w ogóle jest to taka grzeczna książka, ale trudno mieć do niego o to pretensje, bo jest to człowiek z klasą, i nie nadaje się do publicznego wyciągania brudów. Poza tym wygląda na to, że nie ma wrogów, co w skłóconym i chciwym środowisku futbolowym jest prawdziwą rzadkością.

Wielu jego kolegów i podopiecznych mówi, że jest trenerem niespełnionym, bo w Legii wielokrotnie był trenerem-strażakiem, z którym nie bardzo się liczono, bowiem nie potrafił się postawić naczalstwu. Wielu sugeruje, że gdyby odszedł z Legii, zrobiłby wielką karierę. Może... ale wydaje się człowiekiem szczęśliwym i spełnionym, a to chyba najważniejsze.

Książkę czyta się lekko, chociaż dla nie-kibiców Legii Warszawa może być nużąca.