Przełęcz snów recenzja

„Za górami, za lasami, za dolinami;

Pobili się dwaj górale ciupagami;

Hej górale nie bijta się;

Ma góralka dwa warkocze, podzielita się (..)”*

Ale zanim się podzielili, doszło do tragedii...

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Anny Olszewskiej i kolejne wyjście z czytelniczej strefy komfortu :)

„Przełęcz snów” to historia braci, Jędrka i Staszka oraz Jagny. To historia miłosnego trójkąta, który nie powinien zaistnieć i historia tragedii, która nie powinna się zdarzyć. Błędne decyzje, niewypowiedziane słowa, poczucie winy i skrywane tajemnice sprawiły, że Jagna wyjechała z Brzegów i zerwała kontakty z bliskimi. Jednak po 12 latach, za sprawą tajemniczej wiadomości, postanowiła wrócić w rodzinne strony i wyjaśnić przeszłość. Skonfrontować się Jędrkiem i rozwiązać sprawę zagadkowej śmierci Staszka. Czy uda się dociec, co naprawdę wydarzyło się na Rysach 12 lat temu w Wigilię? Czy braterską zdradę da się wybaczyć? Czy istnieje szansa zadośćuczynienia przeszłości? Na te i wiele innych pytań Jagna usiłuje znaleźć odpowiedź, narażając życie i bezpieczeństwo własne i innych.

Mimo że trochę nie wstrzeliłam się w klimat, bo na zewnątrz panuje iście tropikalna aura, a akcja książki rozgrywa się w zimie, w skutej lodem i śniegiem małej miejscowości w Tatrach, to całość historii bardzo przypadła mi do gustu. Przepiękne, górskie plenery, ośnieżone Tatry, akcje ratownicze TOPR, a pośród tego tragedia mrożąca krew w żyłach i gorące uczucie zdolne stopić każdy lód. Amatorzy emocji znajdą w tej książce wszystkie możliwe: od młodzieńczych ekscytacji i zabijającego poczucia winy, przez żal, smutek, wątpliwości, poczucie przegranej, a także moc namiętności i miłości, które nigdy nie umierają. Autorka napisała tę powieść z pasją i zachwycającą lekkością pióra, szczególnie pięknie oddała powagę i potęgę Tatr, akcje ratownicze i wspinaczkowe wydawały się wiarygodne, chociaż nie do końca rozumiałam niektóre skróty myślowe, z których wynikało, że wejście na Rysy w ziemie to piece of cake i wystarczą na to 2 godziny, a za 3 kolejne można być już na dole. Moją uwagę zwrócił jeszcze nieco niedorzeczny fakt, gdzie doświadczony ratownik górski, który powinien znać zachowania zwierzyny żyjącej w górach, zastanawia się, czy przypadkiem niedźwiedź nie podszedł do domu w poszukiwaniu jedzenia… Naprawdę? Niedźwiedź w grudniu, w środku mroźnej zimy? Czy przypadkiem misie nie przesypiają zimowego czasu?

Pomysł na fabułę uważam za niesztampowy, a historię za niebanalną. Autorka za pomocą wielu pojedynczych, niedopowiedzianych zdań utrzymała odpowiednie napięcie i ciekawość czytelnika. Mam nadzieję, że powstanie jakaś część druga, ponieważ zakończenie jakie Anna Olszewska zaserwowała czytelnikowi niczego nie wyjaśnia, a wręcz przeciwnie – stawia kolejne pytania. Jest tutaj jeszcze wiele do powiedzenia, a ja bardzo chciałabym poznać ostateczny finał tej historii…

Na koniec zacytuję moją koleżankę, która niemal o każdej przeczytanej książce mówi to samo: dobrze się czytało :)))

* pieśń ludowa.