Latawiec recenzja

"Każde zdarzenie, które miało miejsce w naszym życiu, dotyka jakieś struny, która będzie wibrować przez wieczność, dopóki nie zaspokoimy jej natury ".

"Latawiec" wciągnął mnie od pierwszych stron. Prolog, którym się zaczyna zaciekawił i... zabolał.

I znowu spotkałem się z Nim, wielkim facetem, "z poranioną gębą i równie poharataną duszą", którego aktualne życie było "jak niekończące się koryto rzeki wypełnione wódą zamiast wody". Z Ugne, za którym mocno się stęskniłem.

Wódka.
Zapomnienie.
Zezwierzęcenie.

Tak w trzech słowach można by określić jego życie. Jego świat.

Czytałem w skupieniu, bo tutaj każdy gest, każde słowo mogło mieć ogromne znaczenie. Symbolika - za każdym razem, gdy sięgam po książkę autora, okazuje się, że odgrywa bardzo ważną rolę w opowiadanej historii. I tutaj także tak było.

Co tu się działo. Ileż zdarzeń, symboli, faktów. Od tego wszystkiego w mojej głowie robił się mętlik, który hamował procesy myślowe. Trwałem w bezruchu próbując to wszystko sobie jakoś poukładać. Zamiast odpowiedzi dostawałem coraz więcej znaków zapytania. Potrzebowałem czasu i ciszy...

Autor kolejny raz pokazał, że wkłada ogrom pracy w pisane książki. Tu wszystko się zgadzało. Czytając odczuwałem, że nic nie działo się przypadkiem, lecz było wcześniej szczegółowo opracowanych planem, a ból nienasycenia towarzyszył mi cały czas...

Lata temu i dziś. Skrywamy w czterech ścianach rodzinne tajemnice. Na zewnątrz odświętni. W środku mroczni. Tak było. Tak jest. I tak... no właśnie. Co dalej? Czy wszyscy jesteśmy hipokrytami?

Latawiec, sam w sobie lekki, niepozorny. Tutaj ciężki i duszny, przepełniony mrokiem. Fikcja literacka otulona ważnymi społecznie sprawami, które bardzo często, także i dziś, zamiatanymi "pod dywan".

Historia, ta dotycząca rodzin - tych "tradycyjnie katolickich" z matką z modlitwą na ustach i ojcem tradycyjnym Polakiem, oparta została na prawdziwych doświadczeniach autora i jego znajomych. To się dało wyczuć podczas lektury. Jak pisze sam autor na końcu książki, część historii powstała w jego wyobraźni. Całość złożyła się na bardzo dobrą powieść kryminalną z wątkami obyczajowymi.

A ja pozostaję w zamartwieniu o dalsze losy Ugne Galanta.

Polecam! Czytaj!