Kudłata recenzja

Niektóre książki mają tak piękne okładki, że po prostu chcemy je mieć w swoim księgozbiorze. Patrzenie na nie sprawia nam przyjemność i daje swego rodzaju estetyczną satysfakcję. Tak właśnie jest w przypadku oszczędnej, nieco minimalistycznej okładki ,,Kudłatej'' Sun-mi Hwang. Joanna Rusinek, bo to ona jest autorką ilustracji do tej książki, zrobiła naprawdę kawał dobrej roboty.

Historia Kudłatej, jedynego szczenięcia z miotu Żółtej, które otrzymało od dziadka Krzykacza prawdziwe imię, jest piękną i jednocześnie bardzo smutną opowieścią. To książka, która porusza dość szeroki wachlarz tematyczny: począwszy od stosunków rodzinnych i starości, poprzez stosunki sąsiedzkie, zło i niesprawiedliwość świata, skończywszy na złym traktowaniu zwierząt.

To historia pokazana z punktu widzenia odmiennego szczenięcia – Kudłata nie jest podobna do swojego rodzeństwa, nie jest też podobna do swoich rodziców. Kto wie, wszystko wskazuje na to, że jej ciemna, kudłata sierść przyprószona jasnymi akcentami jest spadkiem po przodkach rasy sapsari.

To historia, która rozbudza w czytelniku uczucie empatii w stosunku do zwierząt (w szczególności psów, bo to one są głównymi bohaterami tej powieści), pokazuje mu, że są to istoty takie same, jak my, czujące w ten sam sposób, znające takie uczucia, jak miłość, smutek, radość, żal... Kudłata przeżywa żałobę i my razem z nią. Jest dumna ze swoich szczeniąt i my również czujemy jej matczyną dumę.

Ale też czujemy jej głód, czujemy, kiedy jest jej zimno, kiedy boli ją pogryziona łapa. Kiedy się martwi, kiedy się irytuje i kiedy kocha.

To historia, która pokazuje, że pies faktycznie jest najlepszym przyjacielem człowieka – Kudłata określa dziadka Krzykacza mianem przyjaciela nawet mimo tego, że ten stary człowiek stał się przyczyną wielu strasznych i przykrych rzeczy, które ją spotkały.

,,Kudłata'' jest książką ważną, szczególnie, że wśród znanych osób i polityków wciąż zdarzają się dewianci, którzy podważają stanowisko nauki mówiące o tym, że zwierzęta odczuwają ból i nazywają je ,,bezdusznymi maszynami z mięsa''. To książka, która uczy empatii, która rozwija to uczucie w czytelnikach. Książka, która pozwala nam na chwilę przyjąć nie-ludzki punkt widzenia i zejść z piedestału na którym został postawiony człowiek. To książka, która uświadamia nam, dorosłym czytelnikom, że zaniedbanie wobec zwierzęcia jest formą bezdusznej i bezmyślnej przemocy, której nie można niczym usprawiedliwić. To książka, która uświadamia czytelnikom młodszym, że nie tylko oni czują, myślą i są ważni.

Polecam!