Kwiaty nad piekłem recenzja

 Od pierwszych stron tej nieszablonowej powieści odczuwa się strach, napięcie, panujący wokół mrok i grozę. Odnosimy wrażenie, że jesteśmy obserwowani na każdym kroku, na plecach czujemy zimny oddech mordercy. Czy to tylko nasze wrażenia przy lekturze tej powieści? A może faktycznie jesteśmy osaczeni przez sprawcę czynów pośrodku akcji? 
 W małym miasteczku u podnóża Alp, Traveni, zostaje znaleziony zamordowany mieszkaniec miasteczka. Miejscowych ogarnia strach i przerażenie. Ich spokojny byt został nagle i niespodziewanie przez kogoś zakłócony. Dochodzenie w tej sprawie przejmuje komisarz Teresa Battaglia, do pomocy zostaje jej przydzielony nowy w zespole, inspektor Massimo Marini. Między policjantami do samego początku dochodzi do zgrzytów. Teresa ma specyficzny i typowy dla siebie sposób pracy, nie zawsze akceptowany i pochwalany przez podwładnych. 
 W kolejnych dniach pojawiają się nowe ofiary. Morderca w dziwny sposób kaleczy swoje ofiary, pozbawia ich narządów zmysłów i skóry. Chce w ten sposób nie tylko zwrócić na siebie uwagę, ale i dać pewne znaki. Jakie i dlaczego? Co chce przekazać mieszkańcom Traveni? Zachowuje się jak bestia. A może nią jest? Pytania można mnożyć w nieskończoność, odpowiedzi uzyskajcie sami …
 W miasteczku panuje zmowa milczenia, nikt nic nie widział i nic nie wie. Ludzie są zbulwersowani, gdy kogokolwiek z miejscowych podejrzewa się o te zbrodnie. Kto odważył się wkroczyć w ich spokojny i ułożony świat? Dlaczego? 

 Kwiaty nad piekłem to połączenie thrillera psychologicznego z mocnym kryminałem, z przewagą na rzecz tego pierwszego. Niespotykaną rolę w powieści przypisuje się emocjom, poszukiwaniom aspektów psychologicznej strony zachowań sprawcy czynów. Biorąc pod uwagę to, że komisarz Teresa jest profilerką, nie ma w tym nic dziwnego. Za wszelką cenę stara się zbudować profil sprawcy, odpowiedzieć na pytanie, czym się kieruje dokonując takich czynów, czy jest seryjnym mordercą? A na dodatek komisarz zmaga się z dającą pierwsze od jakiegoś czasu oznaki chorobą alzheimera. Nie dość, że postawiono przed nią trudne zadanie, to na dodatek musi toczyć walkę wewnętrzną z dopadającymi ją objawami choroby. 
 Akcja toczy się w dwóch aspektach czasowych, obecnie oraz kilkadziesiąt lat wcześniej. Źródło zła rozpoczęło się wiele lat temu. Wykonywane przez niemieckiego lekarza eksperymenty na dzieciach w sierocińcu prowadzą nas do rozwiązania zagadki morderstwa. Trzeba zrozumieć historię sprzed lat, aby być blisko mordercy.
 Przez całą lekturę odczuwa się grozę, panujący mrok i niespotykaną tajemniczość, odnosi się wrażenie, że jesteśmy przez kogoś obserwowani. Momentami czułam na plecach czyjś zimny i podniecony oddech. Te wrażenia mi się udzielały, przerażenie i strach były widoczne w moich oczach. 
 Nieodłącznym elementem potęgującym grozę całej akcji jest sceneria, w której ona trwa. Panująca śnieżna zima, mróz, chłód, a w środku poszukiwania sprawcy w głębokim i gęstym lesie. Pod nogami skrzypi śnieg, trzaskają gałęzie drzew, odgłosy leśnych mieszkańców głuszy torpedują nasze uszy, i my w środku. Emocje nie do opisania. Brak słów. Podniecenie nas nie opuszcza ani na moment, ciśnienie podniesione, serce o mało nie wyskoczy. 
 Takie emocje powinna wywoływać każda książka, po którą sięgamy. W tym przypadku nawet na moment się nie zawiedliśmy, wszystko o czym marzyliśmy, otrzymaliśmy w tej cierpkiej i gorzkiej lekturze. 
 Od tej lektury nie można się oderwać, krótkie rozdziały powodują, że autorka ciągle trzyma nas w napięciu. Dostarcza nam całą paletę różnorodnych wrażeń i emocji, z którymi musimy się oswoić jeszcze jakiś czas po zakończeniu lektury. 
 Polecam, trzyma w napięciu do pierwszych stron, sieje grozę i niepokój, czyli wywołuje pożądane emocje, a dodatkowo niespodziewane zwroty akcji cały czas wodzą nas za nos. Zakończenie nieprzewidywalne, nawet nie próbujcie zgadywać, nic z tego nie wyjdzie. Powieść was nie zawiedzie, wręcz przeciwnie, już z niecierpliwością będziecie czekać na dalsze śledztwa komisarz Teresy.