Kwiaty na poddaszu recenzja

„Cierpliwość. Pomalowałam ją na szaro i powiesiłam w śród czarnych chmur. Nadzieję pomalowałam na żółto, jak słońce, które mogliśmy oglądać przez kilka krótkich porannych godzin...”*

Pieniądze to rzecz, która ułatwia życie, są po to by nie głodować, by było gdzie i jakoś żyć. Nie oszukujmy się są ważne. Ale czy aż tak żeby postawić je ponad wszystko? Jakim trzeba być potworem aby zrobić wszystko, dosłownie wszystko by tylko zdobyć fortunę... Nie no przecież są jakieś granice, prawda? A może jednak nie...

Rodzina Dollanganger początkowo jest standardową rodziną, którą może znać każdy z nas. Ojciec w tygodniu jest cały czas w trasie, a dziećmi najstarszym synem Chrisem, młodszą Cathy, a później bliźniakami Carrie i Corrym zajmuje się mama. Na weekendy jednak zawsze wracał do domu by spędzić je z rodziną. Sielanka. Jednak pewnego dnia on ginie, a Dollanganger’owie popadają w długi i są zmuszeni prosić o pomoc rodziców matki, którzy wyrzekli się jej parę lat temu. Gdy dostają pozytywną odpowiedz tego samego dnia pakują najpotrzebniejsze rzeczy i wyjeżdżają bez pożegnania z kim kolwiek, bez wyjaśnień...
Rodzeństwo jest szczęśliwe, że kończą się ich kłopoty, ale nie rozumie czemu nikt o nich nie może wiedzieć. I czemu muszą być ukryci na poddaszu... Gdy mama im tłumaczy i prosi o wyrozumiałość akceptują to, no bo jak mają nie ufać własnej matce? No i w końcu to tylko jeden dzień, ostatecznie kilka dni. Jednak te parę dni zmienia się w tydzień, potem kolejne, następnie miesiące, lata... A w tym czasie oni musieli przetrwać, Chris i Cathy musieli zająć czymś się młodszym rodzeństwem – wytłumaczyć im czemu nie mogą wyjść na zewnątrz... A wszystko to przez jeden sekret rodzinny, jaki? Co się stanie z czwórką rodzeństwa mieszkających na poddaszu? Co zrobi matka? Czy dziadkowie ich zaakceptują? Jaki będzie koniec tej historii?


Ci co czytali „Kwiaty na poddaszu” zdają sobie sprawę, że to co napisałam to taki misz-masz tego co się działo w tej książce, ale musiałam tak napisać by nie zdradzić wszystkiego, a zarazem przekazać jakiś zarys fabuły. Książka jest rewelacyjna! Już dawno nie czytałam żadnej pozycja, która by wywarła we mnie takie emocje. Podczas czytania miałam ochotę wrzeszczeć, wyzywać, bronić te dzieci przed kimś kto właśnie powinien to robić bezwarunkowo. To co zrobiono temu rodzeństwu było bezduszne i niewytłumaczalne. Nie jestem w stanie zrozumieć powodów takiego postępowania... „Kwiaty na poddaszu” to pozycja, która wstrząsa i pozostawia ślad w czytelniku na bardzo długi czas. Wzbudza ogrom emocji i niesamowicie wciąga. Wraz z bohaterami przeżywamy to co akurat się dzieje, cierpimy, mamy nadzieję, niedowierzamy... Kibicujemy dzieciom by to już się skończyło.
Niektórzy po przeczytaniu będą oceniać dzieci, będą się buntować, że jak tak można. A ja je podziwiam. Podziwiam za to, że wytrzymują całą sytuację, ufają cały czas matce. Oni zbyt szybko dorośli. Zabrano i możliwość cieszenia się dzieciństwem, poznawanie świata... Cathy stała się matką dla bliźniaków, to ona ich pielęgnowała w zdrowiu czy chorobie. Za to dla matki babci dzieci nie mam żadnych pozytywnych słów. Szczerze mówiąc mam ochotę użyć kilku niezbyt miłych epitetów. Te kobiety są... One nie mają chyba żadnych uczuć, nigdy nie zrozumiem takich osób.
Długo wyczekiwane wznowienie bestsellera polecam wszystkim – wzrusza, skłania do przemyśleń oraz porusza... Z niecierpliwością będę czekać no kolejny tom z cyklu.

„Zobaczę słońce,
Znajdę mój dom,
Poczuję wiatr.
Zobaczę znów słońce.”**

*str. 112
**str. 294