Kwiaty dla Algernona recenzja

Charlie jest głupi. Ma 32 lata, sprząta w piekarni, bo tylko to umie, z powodu swojego upośledzenia nie ma wielu głębokich przemyśleń, no może poza jednym, które towarzyszy mu od dzieciństwa- chce być mądry.

Niestety jego poziom inteligencji lekko powyżej 60 nie pozwala mu na to. W swoim zaadaptowanym świecie niskiego IQ i tak radzi sobie całkiem nieźle. Ma przyjaciół, którzy śmieją się z jego dowcipkowania, chodzi do szkoły dla niedorozwiniętych, nawet nauczył się trochę czytać i pisać. Na uniwersytecie ciągle go badają i robią jakieś testy, dają jakieś obrazki na których wszyscy coś widzą, a on widzi plamę. Wkurza to go. Nawet bardzo. Bo chce być w końcu mądry.

I pewnego dnia dowiaduje się, że ktoś chce mu dać taką szansę. Bo chcą zrobić na nim eksperyment. Właściwie to coś zrobić z jego mózgiem. I wtedy stanie się mądry. Naukowcy wiedzą, że to się uda, bo przetestowali to już na myszy zwanej Algernonem. Mysz w takim tempie nauczyła się nowych rzeczy, które stosuje bez wysiłku, że teraz nadszedł czas na człowieka.

Charlie ma tylko jedno zadanie- musi codziennie opisać swój dzień i oddawać opis profesorom, żeby widzieli jego postępy. I krok po kroku zaczynają dziać się naukowe cuda.

Jakie ja mam szczęście w ostatnim czasie do takich książek, które dokonują zmian w postrzeganiu świata. I znowu taka perełka. Smutna, prawdziwa, przekorna.

Bo jeszcze raz, albo po raz pierwszy jeśli tego do tej pory nie doświadczyłeś, zdajesz sobie sprawę z tego, jak i co czują osoby niepełnosprawne intelektualnie. Tutaj nic nie jest na pół gwizdka. Chcesz wejść do tego świata? Ok. Czytaj od razu pamiętnik Charliego. Ciężko Ci? Bo nieskładnie i błędów okropnie dużo? No jemu też. Uwierz mi. On ma jeszcze gorzej. Ty tylko sobie czytasz, on musi się wysilić.

Oj dużo tutaj o mądrości. Mądrości wyrażonej na papierze jako IQ, która niewiele ma niestety wspólnego z mądrością życiową, o czym Charlie również szybko się przekonuje. Dużo o traumach z dzieciństwa, bez których nie mielibyśmy swoich własnych- teraźniejszych. Dużo o tym, jak postrzegamy osoby upośledzone. O potrzebie kochania i należenia. I o tym, czy eksperyment tworzy zupełnie nowego człowieka. Przecież przed on też był istotą ludzką.

Jak tak sobie myślę, to książka ta kryje w sobie jeszcze dużo, dużo więcej. Ale nie chcę odkrywać wszystkich kart, żeby Wam coś zostało.

Nie ma tu moralizowania, tanich chwytów i wywodów naukowych- to nie ten typ książki. Od początku wchodzimy w buty Charliego i kiedy go uwierają, to uwierają również nas. Nie da rady inaczej. Ja przeczytałam ją bardzo szybko i bardzo mocno odczuwałam. Na każdym etapie. I Wam polecam bardzo, bardzo. Bo emocje, jakie wywoła pozostaną jeszcze na długo z Wami. A o to chodzi w dobrym czytaniu- nie prawda?