Pigmalion recenzja

George Bernard Shaw, jak na noblistę przystało, operuje symbolami i aluzjami. Tytułowy Pigmalion to mitologiczny król Cypru, który zakochał się w posągu kobiety. Posąg ten został ożywiony przez Afrodytę. Sytuacja jest luźnym nawiązaniem do treści dramatu, gdzie główny bohater dokonuje przemiany ubogiej kwiaciarki w damę.

Główne osoby dramatu:

Higgins, profesor, językoznawca, zainteresowany tylko gwarą i akcentem. Bezbłędnie rozpoznaje, z której dzielnicy miasta pochodzi rozmówca. Uczy wymowy, przygotowuje osoby z wyższych sfer do wejścia na salony.

Pickering, jego towarzysz, przyjaciel, obserwator.

Eliza Doolittle, uboga kwiaciarka, którą przez przypadek spotykają obaj panowie na ulicy w słotny dzień. Tu zawiązuje się akcja. Higgins, słysząc wymowę kwiaciarki, zakłada się z Pickeringiem, że zrobi z niej damę. Nieco zabiegów kosztuje go to, żeby Eliza w ogóle zgodziła się na eksperyment, ponieważ sama uważała, że do niczego nie jest jej to potrzebne.

W końcu rozpoczyna się nauka i przemiana. Cały proces obserwuje Pickering, któremu żal dziewczyny. Higgins realizuje swój cel, ale zajmuje się tylko jej wymową. Przy okazji wypływa, że sam nie posiada podstawowych zasad dobrego wychowania, odpowiedniego słownictwa. Elizę traktuje jak mebel, przedmiot. Higgins potrafi być tylko bezdusznym technikiem, treserem. W stosunkach międzyludzkich ważny jest szacunek, głęboka cześć dla człowieczeństwa innych.

Nadchodzi dzień sprawdzianu i okazuje się sukcesem połowicznym. Okazało się, że zabrakło w tej nauce najważniejszej rzeczy, o czym mówi rozżalona Eliza: „Widzi pan, w istocie rzeczy, pomijając sprawy zewnętrzne, jak strój, sposób wyrażania się i tak dalej, cała różnica między damą a kwiaciarką uliczną tkwi nie w sposobie jej zachowywania się, ale w sposobie traktowania jej przez innych.”

Dla profesora Higginsa pozostała na zawsze kwiaciarką, bo traktował ją jak kwiaciarkę, dla Pickeringa będzie damą, bo zawsze traktował ją jak damę.

Zaburzona zostaje u autora czystość gatunku dramatycznego. Do pewnego momentu, zakończenia procesu przekształcania kwiaciarki w damę, mamy typowy dramat (podział na akty, sceny, role). Zakończenie stanowią dalsze losy Elizy, które wyraźnie są opowiadaniem.

Pigmalion to obnażenie hipokryzji wyższych sfer i pochwała prostej życiowej mądrości.