Wnuczka Fabergé recenzja

Przy okazji lektury najnowszej powieści Moniki Raspen przejrzałam cały Internet podziwiając prace, które wyszły z pracowni słynnego jubilera – Piotra Fabergé. To są prawdziwe cudeńka! Można się autentycznie zakochać! Podobnie jak w tej kunsztownie wydanej powieści „Wnuczka Fabergé. Kobiety Romanowów”. Oczywiście, że przyciąga oko swoją okładką, ale podobnie jak biżuteryjne jajka, skrywa w sobie niespodziankę na wagę pełnych artyzmu precjozów wykonanych ze złota i szlachetnych kamieni.

"Tu każdy kogoś stracił i nikt nie mógł wziąć ślubu z miłości!"

Monika Raspen maluje niezwykle poruszający i barwny obraz życia carskiej rodziny na początku XX wieku. To historia pełna kontrastów, dramatów i emocji, które przenikają każdą stronę książki, ukazując złożoność świata, w którym kobiety były zarówno podporą imperium, jak i ofiarami jego bezlitosnych zasad.

Autorka prowadzi nas przez mroczne korytarze pałacowych intryg, gdzie na każdym kroku czai się hipokryzja i obłuda. Poznajemy kobiety Romanowów jako postacie pełne pasji, ale i tragicznych rozterek. Ciężar presji społecznej, by urodzić dziedzica, przewija się niczym nić przez całą opowieść, ukazując, jak wielką cenę musiały płacić za swoje pochodzenie. Szczególnie poruszająca jest historia żony cara, której życie zostało zdominowane przez oczekiwanie na syna, oraz losy bliźniaczek, których narodziny wywołały falę rodzinnych sekretów i kłamstw.

W centrum tej narracji znajduje się także Piotr Fabergé – artysta, którego pasja do tworzenia dzieł sztuki była zarówno ucieczką od rzeczywistości, jak i wyrazem jego głębokiej tęsknoty za carycą-wdową. Relacja między tym dwojgiem, subtelna i platoniczna, stanowi jeden z najpiękniejszych wątków powieści, a zarazem odzwierciedlenie siły miłości, która nie zawsze wymaga spełnienia.

Pisarka znakomicie oddaje również napięcia społeczne, które tliły się pod powierzchnią tego „bajecznie bogatego” świata arystokracji. Kontrasty między przepychem dworu a skrajną biedą ludu są uderzające, a narastające pretensje i wrogość pomiędzy klasami społecznymi budują niepokojącą atmosferę nadciągającej katastrofy. Przez pryzmat wizji carycy-wdowy o upadku Romanowów Autorka delikatnie zapowiada nieuchronny kres tej epoki, pozostawiając czytelnika w zadumie nad ironią historii.

Ponownie zachwycił mnie bogaty i pełen szczegółów styl autorki. Niemal czułam chłód pałacowych murów, zapach perfum arystokratek czy zgiełk ulic Sankt Petersburga. Jednak mnogość nazwisk i wzajemnych powiązań między bohaterami wymaga od czytelnika skupienia, by w pełni docenić tę misternie skonstruowaną narrację.

Historia ta, pełna kontrastów – o sile i kruchości kobiet, miłości i rozpaczy, blaskach i cieniach życia w cieniu korony – poruszyła mnie do głębi, dzięki niezwykłej wrażliwości Autorki w ukazaniu dramatów kryjących się za fasadą carskiego przepychu i jej rzetelności w oddaniu realiów historycznych. Tej powieści się nie czyta, ją się chłonie, przeżywa i zachowuje w sercu na długo.