Kult recenzja

Sztokholm. Z przedszkola zostaje uprowadzony pięcioletni Ossian. Po trzech dniach śledczy odnajdują jego ciało - w dziwnych okolicznościach, w dziwnym miejscu z przedmiotami nienależącymi do chłopaka. To wydarzenie pozwala policji przypuszczać, że mają do czynienia z seryjnym mordercą. Do pomocy zaangażowano jako doradców ludzi z zewnątrz. Między innymi Vincenta Waldera – mentalistę, który do sprawy podchodzi z psychologicznego punktu widzenia. Jego spokojny umysł pozwolił na dopatrzenie się wspólnego mianownika z morderstwami dzieci z przed lat oraz, że morderstwa dokonywane są na podstawie pewnego schematu. Tymczasem zostaje porwane kolejne dziecko. Śledczy wiedzą, że mają niewiele czasu na uratowanie zaginionej. Czy za uprowadzeniami stoi zorganizowana grupa ludzi?

Zaczyna się psychologiczna gra, w której wygra bystrzejszy.

Kto porywa i zabija? Jaki związek z tym wszystkim mają konie i szachy?

Pomysł na „Kult” był dość oryginalny i bardzo ciekawy. Główny wątek jest mocno dopracowany. Książka wywarła na mnie ogromne wrażenie. Co prawda musiałam robić przerwy od lektury na pewne refleksje- ale będąc matką- tematyka cierpiących dzieci zawsze będzie mnie spowalniać i wywoływać złość.

W książce mamy do czynienia z szaleństwem, obsesyjnością, okrucieństwem i intrygą. Chwilami pewne oceny, przemyślenia czy poglądy wywołały u mnie niemałe zaskoczenie.

Autorzy wykreowali bardzo intrygujące postacie. Główny bohater – Vincent, to osoba, której nie da się nie lubić, jednak moje serce skradł Peder- ojciec trzyletnich trojaczek. Nie tylko wątek kryminalny przykuwa oko ale również poboczne wątki obyczajowe są ciekawie skonstruowane.

Jak dla mnie, chwilami, akcja była niepotrzebnie rozciągnięta przez co książka osiągnęła obszerny wymiar. Podobnie jak z ilością bohaterów. Jednak książki nie przekreślam i nadal uważam, że jest to dobry kryminał. Godny polecenia. Bezapelacyjnie sięgnę po kolejny tom! Polecam!