Walka o oddech recenzja

Książka zarówno dla medyków jak i dla przeciętnego zjadacza chleba. Swoisty dziennik lekarza walczącego na pierwszej linii frontu z pandemią. Wszyscy krytykujący system ochrony zdrowia powinni go przeczytać. Mogą być przerażeni, zniesmaczeni, oburzeni, ale autor pokazuje samo życie, a raczej ratowanie go za wszelką cenę. Opisuje nie tylko przypadki COVID-19, ale również choroby współistniejące. Nie tworzy fabuły, a jedynie opisuje rzeczywistość opatrzoną komentarzem.

Tomasz Rezydent to lekarz, człowiek z empatią, czasami zarzuca procedury, aby pomóc umierającym pacjentom porozumieć się z rodziną, niejednokrotnie pożegnać. Dzieli się przemyśleniami o teleporadach i podaje przykłady „ofiar” takich praktyk. Opisuje początki swoich doświadczeń z praktyką lekarską , robieniem USG, intubowaniem pacjenta, wyjaśnia znaczenie noszenia maseczek mimo wszystko. Jest dokładny i opisuje różne zjawiska chorobowe na poziomie przeciętnie wykształconego człowieka. Po lekturze mamy obraz działania koronawirusa w naszym organizmie.

Autor w ten sposób opisuje poszczególne przypadki, że udzielają nam się jego emocje. Niejednokrotnie łzy cisną się do oczu. Dla niego każdy pacjent ma imię i twarz. Czy pojawia się pan Ryszard, Damian, Józef czy Jan, jest mu wyraźnie przykro, że nie może pomóc. Z niektórymi pacjentami nawiązuje swoistą więź i wtedy jeszcze trudniej pogodzić się z przegraną. Jego empatia do osób starszych i chorych terminalnie wynikała z tego, że obie babcie umierały na raka. Stąd wiedział, co może być potrzebne staremu człowiekowi. Ciężko było informować o zgonie, kiedy z tapety na komórce uśmiechał się wnuczek.

Covid 19 to choroba systemu i społeczeństwa. Wielokrotnie w dziejach dawała o sobie znać, chociaż miała inne nazwy. Pandemia to bagno wypełnione strachem, cierpieniem i śmiercią. Obnaża lata zaniedbań i oszczędzania na zdrowiu. Czasami autor nie może powstrzymać się od komentowania decyzji politycznych, chociaż się stara tego nie robić. Opisuje ataki na lekarzy, administrację, obala mity o niechęci działania lekarzy.

Dla Tomasza Rezydenta ta książka jest sposobem przekazania emocji, uczuć. Jest terapią. Nie ma wsparcia psychologicznego dla lekarzy. Personel szpitala wiedział, że lekarz robi notatki i dla niego również była to pewnego rodzaju terapia. To, co się działo na oddziałach covidowych, nie zostanie zapomniane.