Opactwo Northanger recenzja

Czytając trzy, inne powieści znakomitej Jane Austen, nie mogłam przejść obojętnie wobec „Opactwa Northanger”. Więc i tym razem liczyłam na lekką i nieco humorystyczną opowieść. Wgłębiając się w tę, nie mogłam przegapić metamorfozy jaka nastąpiła w stylu pani Austen. Romans gotycki stał się parodią!

Przyznam, że z początku akcja bardziej mnie wciągnęła. Miałam więcej wyrozumiałości dla naiwności głównej bohaterki, jednak wraz z rosnącą liczbą stron, rosła również moja irytacja. Nie mogłam pojąć głupoty Katarzyny, jej śmiesznej wyobraźni i wścibstwa! Również wydarzenia w Bath, które tak zawzięcie śledziłam zostały zastąpione przez nudne spacerki po gotyckiej posiadłości szanowanego generała i jego córki. Rozwój relacji, który tak powoli został nam przedstawiany, stał się znacznym streszczeniem.

Historię czyta się lekko, ale sama w sobie nie skrywa jakichś rewelacji. Nie czytałam jej z przyśpieszeniem serca; również na sam koniec nie było okrzyku zaskoczenia. Miałam wrażenie, że Austen napisała ostatnie zdania naprędce i od niechcenia.
Konkludując: lektura była dla mnie dużym rozczarowaniem. Autorka ma w swoim dorobku o wiele lepsze dzieła.