Czuła przewodniczka recenzja

Ciągnie mnie ostatnio do książek traktujących o kobiecości, miłości do siebie, samoakceptacji i rozwoju. Z czego to wynika? Sama nie wiem. Możliwe, że jestem w takim momencie życia, w którym potrzebuję odnaleźć samą siebie. W którym muszę postawić siebie na pierwszym miejscu.

Zanim przejdę do wyrażenia opinii na temat książki, chcę podzielić się kilkoma cytatami, sentencjami, które swojego czasu dały mi dużo do myślenia. Niektóre wydają się oczywiste i banalne, ale nawet te, jeśli trafią na nas w odpowiednim momencie, potrafią mocno na nas wpłynąć.

Mimo że od premiery „Czułej przewodniczki” minęło już trochę czasu i początkowo wcale nie miałam zamiaru jej czytać, przyszedł moment, w którym trafiła w moje ręce.

Na początku byłam przekonana, że to poradnik, a jako że lubię po nie czasami sięgać, ucieszyłam się. Kiedy jednak przeczytałam kilka stron, uznałam, że książka to opis drogi, jaką przeszła autorka w pewnego rodzaju samorozwoju. Nie byłam przekonana co do tej formy. Na szczęście okazało się, że książka jest czymś pomiędzy nimi dwoma, co skutkowało dobrą lekturą.

Autorka podczas długiej drogi, którą przebyła, doszła do pewnych wniosków na temat kobiecości, z którymi postanowiła podzielić się z czytelniczkami.

Według niej w każdej z nas żyje kilka postaci: Potulna, Królowa Lodu, Męczennica, Kobieta Zafoliowana, Dzika Dziewczynka, a wreszcie Czuła Przewodniczka, której powinnyśmy nauczyć się słuchać.

Nie zdradzę, co kryje się pod każdą postacią, choć zapewne można się tego domyślić. Niech chęć poznania ich, pozostanie elementem zachęcającym Was do lektury.

Muszę przyznać, że odnalazłam fragment każdej z nich w sobie i myślę, że żyją w każdej z nas. Choć w różnym nasileniu. W jednej główne skrzypce gra Potulna, w innej Królowa Lodu.

Naszą rolą jest nauczenie się balansowania pomiędzy tymi postaciami, zrozumienie własnych emocji i pozwolenie sobie na ich odczuwanie. A w tym wszystkim pomóc ma nam Czuła Przewodniczka, czyli głos, która każda z nas w sobie ma, choć nauczyłyśmy się go zagłuszać.

Większość spostrzeżeń autorki jest bardzo trafna, niektórych nie potrafiłam odnieść do siebie, a jeszcze inne nie do końca zgadzały się z moją wrażliwością. Zaskakujące było dla mnie, że pomimo mojej „alergii” na coaching, nie odczułam go tutaj zbyt dużo, nie był nachalny i męczący.

Jest to naprawdę wartościowa książka, która daje do myślenia. Pozostawia czytelniczkę w stanie głębokiego zamyślenia nad swoim postępowaniem i życiem w ogóle.

Pozwala przyjrzeć się rolom, jakie odgrywamy na co dzień. Jednocześnie pełna jest subtelnych rad, które możemy spróbować wprowadzić, aby polepszyć nasze samopoczucie, aby zadbać o swój dobrostan, aby w końcu zrozumieć lepiej samą siebie.

Dodatkowym, dość ciekawym, zabiegiem jest posługiwanie się przez autorkę odniesieniami do znanych filmów, seriali, piosenek i wierszy, w celu podparcia swoich argumentów. W ten sposób łatwiej pojąć jej tok rozumowania.

Czy jest to pozycja dla każdego? Nie sądzę. Myślę, że to książka dla osób, które po prostu lubią takie przemyślenia. Potrafią odnaleźć w nich coś dla siebie.

Chętnie przeczytam cytaty, które dla Was są inspirujące i sprawiły, że zastanowiłyście się nad swoim życiem!