Dzika droga. Jak odnalazłam siebie recenzja

Kolejna książka z mojej prywatnej serii "wiele hałasu o nic" - tak wypromowana, zalizana reklamowymi hasełkami, poparta autorytetami, że po prostu jej nieprzeczytanie wydało mi się zbrodnią.
A teraz uczciwie przyznaję, że zbrodnią było poświęcenie jej aż trzech dni. To pierwszy z plusów książki - szybkoczytliwość, której sprzyja prosty język i brak jakichś głębin intelektualnych. Za drugi plus uznam opisy przyrody i wędrówki. Cenię książki podróżnicze i tu znalazłam jakąś ich namiastkę, choć nie poczułam gwałtownej chęci przejścia PCT. A bywało po dobrej lekturze, że poddawałam pod rozwagę wspięcie się na Kanczendzongę, przemierzenie lodowców Alaski lub zamieszkanie na misjach wśród dzikich plemion.
Wątek przemiany bohaterki, odnalezienia siebie, dojrzewania w drodze, na który najbardziej liczyłam... Cóż... Mamy dość ekshibicjonistyczne opisy ciężkiego życia rodzinnego, a potem rozmaitych życiowych eksperymentów. Da się je przełknąć w nadziei na to, że ujrzy się potem ową przemianę, catharsis, związek przyczynowo-skutkowy między tamtym "starym" a czymś "nowym". Odrodzenie naszej bohaterki, niczym feniksa z popiołów. Tego brakuje. Mamy sporo sloganów, złotych myśli, nie ma refleksji, autorefleksji, opisów emocji i tego "nowego", które powstało po wielotygodniowych trudach. Może autorka nie potrafiła tego wyrazić? Nie chciała? Wypisała swoją smutną historię i dało jej to tyle satysfakcji, że zabrakło "pary" na dokończenie? Można sobie oczywiście dośpiewać, domniemać, dowyobrazić ciąg dalszy, bo mamy w ostatnim rozdziale streszczenie piętnastu kolejnych lat życia, ale chyba nie o to chodzi. 
Kiedyś może obejrzę film, może wniesie coś więcej do historii. Na dziś daję trzecią gwiazdkę za sam fakt samotnej, wielotygodniowej podróży. Ale nie rekomenduję książki jako dającej odpowiedź na tytułowe pytanie. I bez żalu puszczam książkę w obieg.