Kto zabił Jezusa? recenzja

Wbrew powszechnej opinii nie my i nie nasz grzech. A w każdym razie nie o tym jest ta książka.

Z okazji świąt porwałam się na lekturę z gatunku tych, których na co dzień unikam skuteczniej niż diabeł święconej wody. Nie lubię książek, które mają mnie oświecić, zabić logiczną argumentacją i bezwzględnie rozprawić się z wszystkimi teoriami spiskowymi tego świata. Nie lubię i już. Cóż więc skłoniło mnie do sięgnięcia po coś takiego właśnie teraz? Chciałabym rzec, że to wielkanocny klimat, ale nie. Wielkanocnego klimatu brak - za oknem zaspy i okropna zimnica. Zdecydowałam się na tę książkę po zapoznaniu się z tytułem i nazwiskiem autora.

Jak się jest studentem dziennikarstwa to po zakrzyknięciu hasła "Paweł Lisicki" powinno się bez mrugnięcia okiem wyrecytować biogram człowieka i uzupełnić go swoim własnym zdaniem na jego temat. Studentem jestem wybitnie stereotypowym, więc mam może 10% wiedzy, którą mieć powinnam. Z Lisickim na przykład stykam się głównie wtedy, kiedy na wyjątkowo "interesujących" wtorkowych zajęciach z nowych mediów koleżanka opowiada mi co nowego w "Do Rzeczy" albo kiedy przy śniadaniu zdarzy mi się otworzyć "Press". Mimo to magia nazwiska zadziałała. Aż sama zdziwiłam się jak bardzo.

Na dodatek ten tytuł - Kto zabił Jezusa? Jak to kto? - pomyślałam. A po chwili zaczęłam się zastanawiać... no właśnie, kto? Chyba Żydzi... a może jednak Rzymianie? W końcu wyrok wydał Piłat, prawda? Należę do tego irytującego gatunku ludzi, którzy jak już zaczną się nad czymś zastanawiać, to koniec. Po wypakowaniu książki z paczki otworzyłam ją więc i zaczęłam czytać. Nawet sobie nie wyobrażacie jak wielkim ignorantem tematu się okazałam - już w okolicach piętnastej strony musiałam odpalić google'a w celu wyjaśnienia co trudniejszych terminów! Jednak mimo trudności dobrnęłam do końca i wiecie co? Wiem już kto zabił Jezusa (a przynajmniej mam jakiś pogląd w tej kwestii), więc misja wypełniona. Mój mózg może dać sobie spokój.

Nie jest to książka dla każdego, o czym przekonałam się na własnej skórze. Nie wystarczy być zwyczajnie zainteresowanym tematem, trzeba jeszcze coś o stanie faktycznym sprawy wiedzieć. Wtedy można wygodnie rozsiąść się w fotelu, chlapnąć herbatkę albo dwie i wdać się w dyskusję nie tylko z Lisickim, ale i wieloma innymi przytaczanymi przez niego znawcami zagadnienia. Bez tego może stać się z wami to, co stało się ze mną - zagubieni będziecie przyglądać się zażartej walce badaczy o waszą duszę. Każdy będzie próbował przeciągnąć was na swoją stronę, z panem Lisickim na czele (co jest zresztą zupełnie zrozumiałe).

Polecam wszystkim fanom tematu i ludziom lubiącym spory oraz wszelkie (nie do końca wyjaśnione) sprawy z historii świata.