Zmuszona, by zabić recenzja

Nazwisko Abbott jest mi doskonale znane. Przeczytałam wszystkie książki autorki, więc gdy ujrzałam zapowiedź jej najnowszej powieści, to nie posiadałam się z radości. Pomimo tego, iż pisarka miewa lepsze i gorsze powieści, to jej najnowsze dostarczyły mi sporej dawki emocji. Jak było tym razem?

Bohaterkami historii są Cleo i Evie. Ta pierwsza jest siostrą Marka. Pisząc łagodnie - kobiety nie darzą się sympatią. Ale po kolei.
Evie wchodzi niespodziewanie w życie Marka, który jeszcze nie otrząsnął się po nagłej śmierci żony. Zamożny fotograf zakochuje się w swojej klientce, co nie podoba się jego nadopiekuńczej siostrzyce. Cleo nie ufa Evie, odkąd się pojawiła zabiegany i już niemalże 40-letni braciszek nie ma dla niej czasu. Brzmi to śmiesznie, ale tak to widzi Cleo. No i ta posiniaczona Evie. To niemożliwe, aby Mark byłby do tego zdolny. Ale czy aby na pewno?

Bohaterowie są bardzo wyraziści, jednak nie mogłam ani jednego z nich polubić, czy choćby mu współczuć; przez co było mi obojętne, co się z nimi stanie. Evie jest tak antypatyczna, że na ofiarę nadaje się jak indyk na potrawkę dla wegetarian. Cleo również nic w tej kwestii nie brakuje. Co do Marka to zostawię to bez komentarza.
Z kolei bohaterowie drugoplanowi są jedynie tłem. Coś tam o nich się dowiadujemy, ale to za mało. Autorka nie rozwinęła interesująco zapowiadających się wątków, pozostawiła ich na pastwę losu.

Jako całość pomysł prezentuje się fatalnie. Konstrukcja wali się niemalże od pierwszych stron. Początek był niemiłosiernie nudny, autorka mogła sobie odpuścić sto stron i rozpocząć historię od procesu. Rozwinięcie to nic innego, jak wyżej wymieniony proces, a co za tym idzie wojna między dwiema bohaterkami. Zakończenie rozczarowuje. Tak jak wspomniałam, nie polubiłam Evie, więc byłam wobec niej od początku podejrzliwa, zatem nie byłam zaskoczona obrotem spraw w finale.

Również błędem Abbott było przydzielenie nowych funkcjonariuszy do tej historii. Po co tworzyć więź przez tyle tomów z inspektorem Douglasem, wprowadzać nas w jego zwyczaje i problemy, by teraz się odciąć? Dla mnie pomysł kompletnie nietrafiony. Nie zrozumcie mnie źle, nie przepadałam za wspomnianym już inspektorem, ale przy nieco naiwnej i tępawej Stephanie King, zaczęłam za nim tęsknić.

Jestem zawiedziona, bo powieść, która miała wciągnąć czytelnika od pierwszych stron, zniechęciła mnie i przez to walczyłam ze sobą, aby to jakoś dociągnąć. Do końca się łudziłam, ale historia dalej wyglądała tak, jak można było to przewidzieć od początku. Najnowsze dzieło Abbott nadaje się na skład makulatury. Przewidywalna, monotonna, wręcz usypiająca… strata czasu.