Dziewczyna, która kochała Toma Gordona recenzja

 Czy jest ktoś kto nigdy nie zgubiła rodziców? Ja niestety nie należę do tej grupy osób. 7 - letnia ja zgubiła mamę na targu, bo zbyt bardzo była zafascynowana drewnianymi figurkami, mama myślała, że idę za nią. Gdy się odwróciłam mamy już nie było. Odnalazłyśmy się po 15 minutach, ale jednak dla mnie to była wieczność. 

 Chociaż byłam 3 lata młodsza od bohaterki książki i nie przeszłam tyle co ona to i tak się wystraszyłam. 

Trish wraz z mamą i bratem wybierają się do parku narodowego. Gdy dziewczynka chce przekazać rodzicielce, że musi za potrzebą mama jej nie słucha. Jest zbyt pochłonięta kłótnią z jej bratem. Trish postanawia przykucnąć za drzewkiem, zrobić szybko swoje i wrócić do mamy i brata. Niestety nigdy to nie następuje. Trish gubi szlak i zaczyna mieć wrażenie, że chodzi w kółko. Przy życiu trzymają ją zerwane owoce, transmisja radiowa i oczywiście Tom Gordon, którego dziewczynka wizualizuję sobie gdy ma potrzebę porozmawiania.

 To co spotyka ją w lesie napawa ją największym strachem. A do tego wszystkiego jeszcze działająca wyobraźnia. Dzielna Trisha się jednak nie poddaje i dzielnie stawia czoła każdemu utrudnieniu na drodze.
Można tylko przepuszczać co by się stało gdyby nie miała przy sobie radia przez które usłyszeć mogła ludzki głos. 
 Plusem książki na pewno jest to, że mamy różne retrospekcje. W jednym rozdziale mamy obecną sytuacje Trish’y, a w drugim dostajemy dawkę informacji o mamie, tacie i starszym bracie. Bardzo przyjemnie się czyta nawet jeśli ktoś nie zna się na amerykańskich sportach. Rozdziały opisane jak przebieg gry (Pierwsza baza itp.) 
 Minusem na pewno jest złe nastawienie przed książką przez co można odczuć rozczarowanie. Nie jest to typowa książka King’a, gdzie dostajemy jakieś fantastyczne zjawisko. Brakuje w zakończenia jakiegoś ‚bum’, czegoś co wstrząśnie czytelnikiem na końcu.