Kto mieszka za ścianą? recenzja

8/10 ⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐
"Kto mieszka za ścianą" to drugi tom cyklu z inspektorem Adamem Fawley'em. Pierwszy tom według mnie był genialny. Czy warto sięgnąć po kolejną część?
Ledwo żywa kobieta z dzieckiem zostają znalezione w piwnicy. Nie wiadomo jak się tam znaleźli, nikt nic nie wiedział, a kobieta nic nie mówi. Starszy mężczyzna, który jest właścicielem mieszkania też twierdzi, że nigdy ich nie widział. Mieszkańcy Oxfordu są zszokowani tym, że coś takiego wydarzyło się pod ich nosem. Do sprawy przystępuje Adam Fawley, który dowiaduje się, że każdy ma własne sekrety i nikt nie jest bez winy. Czy detektyw dojdzie do prawdy?
Tak jak pisałam, jest to drugi tom serii, choć można czytać to bez znajomości pierwszego tomu, jednak jak zawsze polecałabym czytać po kolei. Myślę, że nie ma tam większych spoilerów. Jest jeden, choć sama nie wiem czy można to definiować jako spoiler, niewiele mówi, ale jakiś jest. Przyznam, że po pierwszych 100 stronach byłam lekko rozczarowana tym, że dzieje się tam niewiele więcej niż jest opisane w opisie. Miałam wrażenie, że jest to po prostu przerost formy nad treścią. Książka ma jakieś 450 stron, czyli jest dłuższa od poprzedniej części, a na początku nie dzieje się nic szczególnego. Natomiast w tej książce bardziej polubiłam Quinna, Fawley'a jak dla mnie było tutaj za mało. Jednak te perypetie Quinna rekompensują wszystkie minusy. Książka była dla mnie bardzo zabawna, więc to zaliczam na plus. Jednym z moich ulubionych wątków na przestrzeni dwóch tomów jest to, że na początku pierwszego tomu Gislingham i Quinn są wobec siebie dosyć obojętni, rywalizują między sobą o awans, a mam wrażenie, że w drugim tomie stają się takimi dobrymi kumplami. Uwielbiam wszystkie postacie śledczych z tej książki. Moim zdaniem ten tom jest lekko słabszy od poprzedniego, ale i tak jestem zadowolona. Tu pierwotnie miały znaleźć się moje narzekania na to, dlaczego dalsze tomy nie są przetłumaczone, ale kilka dni temu pojawiła się zapowiedź trzeciego tomu. (W końcu! Nareszcie! Wydawnictwo czytało mi w myślach) No kocham te książki, jestem wobec nich bezkrytyczna. Jeśli chodzi o zakończenie - dużo bardziej realne i prawdopodobne niż w poprzedniej książce. Podobało mi się, bo nie było niepasujące do całości jak to było w "Kto porwał Daisy Mason". Dużo w tej recenzji jest porównania tych dwóch tomów, ale to raczej normalne, że widzę tę serię jako całość, niż jako osobne części. Mimo ciągnącej się momentami akcji polecam!