Instynkt. O wilkach w polskich lasach recenzja

Wilki towarzyszą człowiekowi od zawsze. Z jednej strony dzikie, nieokiełznane wywołujące strach, a z drugiej tak chętnie przedstawiane w literaturze czy szeroko pojętej popkulturze. Boimy się, kiedy podchodzą pod dom z obaw, że narobią nam szkód, a z drugiej strony tak chętnie i bez przeszkód wpraszamy się na jego terytorium. Tocząc, często przegrany bój, o swoją pozycję. Jak jest naprawdę? Czy istnieje złoty środek na tę sytuację?

Instynkt. O wilkach w polskich lasach to nie tylko historia o tych niezwykle inteligentnych zwierzętach, ale też próba zrozumienia każdej ze stron wilczego konfliktu. Idąc tropem futrzanej zwierzyny, autorka oprowadziła czytelnika po szaro-burym świecie. Niemal krok po kroku, odsłaniając kulisy i tajemnice lasu. Nie da się ukryć, że temat jest wciąż żywy. Z jednej strony mamy mieszkańców, którzy mają dość obecności wilczych przyjaciół. Tłumacząc, że niszczą ich obejście. A z drugiej mamy organizacje, która wprost mówią, że mamy coraz to mniej wilków, co znacząco przyczynia się zaburzeń w ekosystemie. W książce znajdziemy również głosy pasjonatów polowania, którzy z tropienia zwierząt uczynili nie lada wyzwanie. Im lepszy, większy i lepiej umaszczony wilk, tym lepiej.

W tym dwu dwustronicowym reportażu znajdziemy różne głosy, co pozwala czytelnikowi lepiej zrozumieć tę sporną kwestię. Dzięki temu możemy sami ocenić stan rzeczy i wydać osąd poparty rzeczowymi argumentami. Nie ma co ukrywać, że pani Anna Maziuk przyłożyła się do napisania książki. Sama tropiła ślady, by znaleźć interesujące i warte uwagi treści. Nie często zdarza się, aby autorzy pochylali się nad mniejszymi braćmi. Zazwyczaj temat ten jest skrzętnie przemilczany, tak jakby w ogóle nie istniał. A przecież losy wilków nie powinien być nam obcy. To w końcu obszar, który nierozerwalnie związany jest z naszym krajem.

Instynkt. O wilkach w polskich lasach to ciekawa lektura, która pozwala inaczej spojrzeć na los wilków, których niestety jest coraz mniej w naszych lasach. Oddajmy więc im niejako głos, by sami opowiedzieli swoją wilczą historię.