Prawda i kłamstwa recenzja

 

Komisarz Amy Winter wciąż nie może otrząsnąć się po niedawnej śmierci ojca Roberta, również stróża prawa. Kobieta przenosi się do rodzinnego domu, aby w tym ciężkim okresie wesprzeć matkę. Żeby nieszczęść było mało, panna Winter otrzymuje list z więzienia, w którym wyrok odsiaduje Lillian Grimes- kobieta, która wraz z mężem Jackiem porywała, a później mordowała młode dziewczyny. Ta bestia w ludzkiej skórze twierdzi, iż Amy jest jej biologiczną córką, Poppy- dla pani komisarz to szok; nie wiedziała, że została adoptowana. Najgorsza jest dla niej jednak świadomość, że jej biologiczni rodzice byli najbardziej zdeprawowanymi seryjnymi mordercami, z jakimi do tej pory przyszło się jej mierzyć. Lillian Grimes wciąż ukrywa informacje o miejscach pochówków trzech spośród ich ofiar. W liście do Amy obiecuje, że ujawni tajemnice, jeżeli komisarz odwiedzi ją w więzieniu. Panna Winter jest rozdarta między chęcią ulżenia rodzinom ofiar, a strachem przed rozmową z potworem, z którego krwi się narodziła. A jednak ktoś porywa nastoletnią Hemmy i choć tym razem policja nie może obwinić o to Grimes, to Amy podskórnie czuje, że w jakiś sposób jej biologiczna matka jest w to zamieszana.

Życie czy śmierć?

Prawda czy kłamstwa?

Seryjni mordercy od dłuższego czasu stanowią mój obiekt zainteresowania. Może narodziło się to z miłości do thrillerów, a może z czystej, ludzkiej ciekawości- ostatecznie nikt nie może być pewny, co tkwi w głowie psychopaty (prócz niego samego, a i to nie do końca). Prawda i kłamstwa zaciekawiły mnie przez wzgląd na to, iż główna bohaterka, obecnie stróż prawa, okazuje się być biologiczną córką pary bestialskich morderców. Byłam ciekawa, jak kobieta poradzi sobie z tym brzemieniem i przede wszystkim czy autorce uda się udźwignąć temat. Przekazać nam go na tyle ciekawie, że od książki nie można się będzie oderwać- w końcu to bardzo wdzięczny pomysł na fabułę.

Amy Winter musi sobie radzić ze zbyt wieloma rzeczami na raz; całe szczęście, że ma oparcie w swojej nadkomisarz, Pike. Wciąż zdarzają się przypadki, że ktoś nie szanuje jej jako kobiety w typowym, agresywnym męskim świecie. Jest ich jednak o wiele mniej niż lata temu, gdy sprawami zabójstw zajmował się jej ojciec. To dzięki niemu -jak okazało się po latach- mogła cieszyć się życiem w normalnej rodzinie. Gdy odbierano ją jej biologicznym rodzicom miała zaledwie cztery lata, a szok wywołany tragicznymi wydarzeniami sprawił, że nie pamiętała niczego ze swojej przeszłości. Dopiero kontakt z Lillian Grimes otworzył ukryte drzwi w jej umyśle i sprawił, że wspomnienia zaczęły napływać wąskim strumykiem. Czy jej napady złości są spowodowane krwią morderców, która toczy jej żyły? Czy będąc córką seryjnych morderców nie oszukuje tych, którzy widzą w niej kogoś mającego ich ochronić? Czy ma prawo rozmawiać z rodzinami ofiar Grimes'ów? I przede wszystkim jak zareagowaliby jej współpracownicy na prawdę... ?

Gdy dotarłam do fragmentu dotyczącego rodziny Grimes'ów i popełnionych przez nich bestialstw uderzyła mnie jedna myśl- skądś to kojarzę. Czytałam kiedyś o prawdziwej parze zabójców, którzy porywali nastolatki, gwałcili, zmuszali do prostytucji w rodzinnym burdelu, a później zabijali i zakopywali na terenie posiadłości (ba, z tego co pamiętam, ukrywali zwłoki także w ścianach i pod podłogą piwnicy). Nie pamiętam tylko czy mieli dzieci. Bądź co bądź ciekawie wykorzystany wątek z prawdziwego życia.

Męczyłam tę książkę kilka dni- nie, lektura nie jest słaba, po prostu ciągle coś mnie od niej odrywało. Historia sama w sobie jest wciągająca, rzeczywistość ukazana jakby z drugiej strony: dziecka, które wiedziało, że jej rodzice są źli a później młodej kobiety, która musi zmierzyć się z demonami przeszłości. To nie jest ściganie nieuchwytnego mordercy, lecz codzienna, bolesna walka ze sobą samym. Po zbrodniach małżeństwa Grimes'ów zostały już tylko krwawe wspomnienia, choć porwanie nastoletniej Hermione przydarzyło się w dziwnym czasie, jakby na życzenie Lillian Grimes. Stąd też pewność Amy, że kobieta w jakiś sposób maczała w nim palce.

W Prawdzie i kłamstwach mamy kilka wątków: przeszłość Amy, jej obecną sytuację, jak również perspektywę porwanej dziewczynki czy Paddy'ego, bliskiego współpracownika komisarz Winter, mającego liczne problemy domowe. Przy większej ilości wątków czytelnik wręcz nie ma prawa się nudzić, gdyż zazwyczaj znajdzie ten jeden (a może i wszystkie), który przyciągnie jego uwagę. Dla mnie najciekawsze były fragmenty z przeszłości panny Winter, gdy jeszcze nazywano ją Poppy, a jej siostrę Sally- Ann właśnie zamordował ich ojciec. Wszystkie te cząstki tworzą jednak na tyle spójną całość, że nie ma się do czego przyczepić. Wszystko gra.

Lubicie takie historie? Jestem pewna, że tak! Dlatego oczywiście polecam dla fanów thrillerów. Książkę możecie znaleźć u wydawnictwa Zysk i S- ka.