Księżycowe miasto. Dom ziemi i krwi. Część 1. recenzja

Bryce Quinlan pół człowiek, pół Fae mieszka w Lunathionie, pracuje w antykwariacie dla czarownicy, sprzedając nie do końca legalne artefakty, a wieczorem imprezuje wraz z przyjaciółkami, delektując się wszystkimi przyjemnościami, które miasto ma do zaoferowania. Niestety świat dziewczyny rozpada się w momencie, w którym jej najlepsza przyjaciółka Danika wraz ze swoją watahą Diabłów zostaje brutalnie zamordowana. Po dwóch latach względnego spokoju znowu dochodzi do morderstwa. W trakcie śledztwa okazuje się, że ofiara została zabita w ten sam sposób, co bliscy Bryce. W związku z tym Gubernator składa dziewczynie propozycję odnalezienia sprawcy, do pomocy przydziela jej byłego żołnierza, który pracuje dla niego jako osobisty zabójca. Dokąd doprowadzi śledztwo Bryce i jakie sekrety w trakcie odkryje?

Lubię twórczość Pani Maas, dwie poprzednie serie bardzo mi się podobały, wiadomo miały swoje gorsze i lepsze momenty, ale finalnie miło wspominam te książki, dlatego tym bardziej byłam ciekawa „Księżycowego miasta”. Czy ostatecznie podobała mi się tak jak jej poprzedniczki? Odpowiedź jest prosta. Nie.

Po pierwsze chciałabym zwrócić uwagę na to, że wydawnictwo niepotrzebnie moim zdaniem podzieliło książkę na dwie części. Pierwsza z nich jest nudna. Nic wielce szczególnego się w niej nie dzieje, emocje nie sięgają zenitu, a zakończenie jest totalnie od czapy. Plusem jej jest to, że tę część się szybko czyta, tak samo, jak inne książki Maas, więc na tym poziomie nie poległa.

Świat jest ciekawie wykreowany, miasto Lunathion interesuje i skrywa w sobie wiele tajemnic, chce się odkryć jego każdy zakamarek. Moją uwagę przykuł system domów i hierarchii w lekturze. Obie te rzeczy zostały sumiennie i dobrze rozbudowane. Świat, który stworzyła Maas, mocno zahacza o mitologię nordycką, co akurat mi się podobało. Dostajemy tutaj kilka ciekawych smaczków, więc możliwe, że jego fani będą zadowoleni.

Osoby, które czytały poprzednie książki autorki, są w stanie zobaczyć, że postacie (zwłaszcza te pierwszoplanowe) są mieszanką bohaterów z wcześniejszych serii. Po Bryce i Huncie wyraźnie to widać, dlatego ten aspekt nie przypadł mi do gustu. Również sama Bryce Quinlan nie jest moim typem bohaterki. Nie przemówił do mnie jej charakter zakręconej imprezowiczki, która myśli o tym ile dzisiaj wypije, weźmie przeróżnych substancji i z kim skończy w łóżku. W dalszych etapach powieści delikatnie widać, że Bryce się zmienia po makabrycznych wydarzeniach sprzed dwóch lat, niestety mój konflikt z nią skupia się na tym, że dziewczyna dalej chce, aby ludzie postrzegali ją jako imprezowiczkę.

Najciekawszą według mnie postacią jest Ruhn, przyrodni brat Bryce, książę Fae i Wybrany przez Gwiezdnych Fae mężczyzna. Uważam, że powinien dostać więcej uwagi i mam nadzieję, że jego wątek w drugiej części zostanie bardziej rozwinięty.

Najbardziej jednak przeszkadzały mi niepotrzebne nikomu wulgaryzmy. Rozumiem, że książka została sklasyfikowana jako powieść dla dorosłych, jednak nie oznacza to, że co kilka stron musi być jakieś przekleństwo. Dodatkowo takie, które nic, a nic nie wnosi. Jest zbędne. Niektóre z nich owszem dodawały książce pewnego charakteru i pazura, ale nie wszystkie.

Mam mieszane uczucia co do „Księżycowego miasta”, książka mnie nie porwała, nie było tutaj żadnych fajerwerków, jednakże sam wątek morderstwa jest nawet interesujący. Sięgnę po kontynuację, ponieważ jestem ciekawa jak Maas ma zamiar to wszystko rozwiązać. Uważam jednak, że ma na swoim koncie lepsze powieści.