Księżniczka Popiołu recenzja

 Księżniczka, która przeżyła śmierć swoich bliskich, widziała jak zarzynają jej matkę i zagarniają sobie jej dom. Zmuszona jest do mieszkania, świętowania i rozmawiania z najeźdźcami. Za każdy bunt swojego ludu lub choć małe przewinienie jest karana przez biczowanie. Teodozja wciąż żywi nadzieję, że ktoś przybędzie jej na ratunek, a gdy ktoś postanawia to zrobić jest zdziwiona? Czy postanowi W końcu sprzeciwić się swojemu oprawcy, weźmie odpowiedzialność za swoją ojczyznę i swój lud i rozpocznie rebelię?
Pomysł książki sam w sobie nie jest bardzo oryginalny. Mamy tu księżniczkę w tarapatach, w tle pojawia się książę ze swoimi kryzysami moralnymi oraz naszego Złego Króla. Choć to wszystko było w bardzo różnych scenariuszach, styl pisania autorki oraz dobrze wykreowany świat sprawił, że chciało się czytać dalej. Jeśli chodzi o bohaterów to nie są to płytkie postacie, niektóre aż nadto używają sarkazmu, są zdystansowane. Jedyna postać, która mnie przez dłuższy czas irytowała jest główna bohaterka, która sama się prosiła o cierpienie tą uległością w stosunku do innych i że tak naprawdę przez pewnie czas wyparła się swego ludu i była w stosunku do nich obojętna? Dopiero w większej połowie książki się ogarnęła. Za co w duchu dziękowałam autorce. Wielkim plusem jest też okładka, która idealnie wpasowuje się w klimat książki i do niej nawiązuje.