Księgi Jakubowe recenzja

Czy czytałam książki Olgi Tokarczuk zanim ta została nagrodzona literacką Nagrodą Nobla? Tak, czytałam. Czy wszystkie zostawiły we mnie trwały ślad? Nie. Czy każdą mnie oczarowała? Nie. Nie każdą też zrozumiałam ale zawsze miałam przekonanie że to proza wyjątkowa, nawiązująca do do dawnych tradycji kiedy to literatura piękna rzeczywiście czarowała pięknem. Gdzie liczył się język, opowiadana historia a pisarz miał misję aby rozbudzić w czytelniku emocje.

"Księgi Jakubowe" czekały na mnie długo. Chęć była wielka bo od zawsze jestem judofilem a zainteresowanie religią, kulturą i historią narodu żydowskiego odzwierciedla się w moich lekturach. Przerażały jednak gabaryty książki (ponad 900 stron, maleńki druk i waga małego pustaka). Podjęłam jednak wyzwanie i było ono jednym z najbardziej wymagających ale też satysfakcjonujących w całej moje czytelniczej karierze.

To wielowątkowa opowieść o losach Jakuba Franka, twórcy żydowskiej sekty frankistów, przez wyznawców uznawanego za proroka który sam siebie nazywał Mesjaszem. Biografia tego mistyka była dla autorki okazją aby opowiedzieć nie tylko o tajemniczej i charyzmatycznej postaci ale też ukazać obraz Polski i Europy drugiej połowy XXVIII wieku. Olga Tokarczuk słowami maluje obraz naszego kraju w przededniu I rozbioru Polski. To wielokulturowy tygiel, którym rządzą bogaci, zachłanni na zaszczyty i bogactwo magnaci. Liczna społeczność żydowska najczęściej żyje skromnie, wręcz biednie, nie asymilując się z Polakami. Pojawienie się Jakuba Franka sprawia że Żydów zaczyna się dostrzegać, o Żydach zaczyna się mówić a sam Frank staje się pożądanym gościem w pałacach i dworach najświetniejszych rodów.
To postać której życiorys jest wręcz nieprawdopodobny. Z ubogiego kupca Jakub Frank staje się osobą o której mówi cała Europa. Buduje wokół siebie legendę którą pieczołowicie podtrzymuje aż do śmierci. Z lichego domostwa przenosi się na książęce pałace żyjąc ponad stan i utrzymując kontakty ze znakomitościami ówczesnej Europy.

To powieść rzeka. Płyniemy przez dzieje frankistów poznając nie tylko losy samego przywódcy ale też najbliższych mu ludzi. Dziesiątki bohaterów, tyle samo wątków sprawia że lektura "Ksiąg Jakubowych" wymaga maksymalnego skupienia.
To trudna lektura, lektura wymagająca ale też pełna magnetyzmu który nie pozwalam odłożyć ją na dłużej. Zachwyca też szata graficzna, dopracowana w najmniejszym szczególe.

Jestem pod wrażeniem tej pozycji. Doceniam benedyktyńską pracę autorki. Wielokrotnie podczas lektury wyobrażałam sobie Olgę Tokarczuk przy biurku które ugina się pod dziesiątkami starych ksiąg i map. To była cudowna podróż w czas bezpowrotnie miniony. Warto był sięgnąć po tę pozycję.
Ja jestem lekturą zachwycona czego i Wam życzę!