Mój pies Bezdomny recenzja

Jak to jest kiedy zostaje nam „zabrana” ukochana osoba? Jak wygląda wtedy świat oczami dziecka? Jakie słowa pomagają uleczyć zranioną duszę młodego człowieka?

Nierzadko spotykamy się z problemem wyobcowania nawet wśród bliskich, dlatego nie dziwi mnie trauma jaką przeżywa Cally... Nie dziwi sceptycyzm ojca i ślepa apatia...
Zdumiewa mnie tylko fakt jak ogromną szkodę można wyrządzić kierując się logicznie najprostszym rozwiązaniem.

W pierwszej chwili odniosłam jakże mylne wrażenie, ot książka o miłości dziecka do psa. Jednak puenta tkwi głęboko w wrażliwości bohaterki, rozdarciu ojca, w otoczeniu, które nie może zrozumieć buntu dziewczynki. Zastanawia mnie fakt jak wiele dzieje się w głowach dzieci, jak trudno czasami dotrzeć do tej czułej warstwy kochającego serduszka. Problem polega na zupełnie innym patrzeniu na świat, na sygnały ludzkiej wrażliwości, na skupianiu się naprawdę na prostych rzeczach, podczas gdy my dorośli kierujemy się regułami, ważymy za i przeciw stawiamy przemyślane kroki zupełnie gubiąc się w życiowym tańcu...

Relacje Cally z ojcem nie układają się zupełnie, oboje stają się obojętni. Dotknięci przegraną każde po swojemu jak ten Bezdomny liżą swoje rany. Każdy na swój sposób.
Zdałam sobie sprawę jak ważne są uczucia dziecka, jaką ważną rolę odgrywamy my rodzice, nasza wiara w swoje dzieci potrafi przenosić góry. Dlaczego zatem tak rzadko im wierzymy? Ileż to razy zbywamy unikając dogłębnych rozmów. Zdałam sobie sprawę, jaką jesteśmy „twardą” masą – ileż to razy odgrywałam rolę ojca Cally w swoim życiu...

Sarah Lean podarowała czytelnikowi ogromną dawkę uczuć, dlatego z pewnością możecie liczyć na ujmujące momenty, których jest całkiem sporo. Nie raz książka zadrżała mi w dłoni bo czytelnik przecież też człowiek...
Problem głębokiej straty, niezrozumienia, pokory, niesprawiedliwości to nieodłączny element opowieści. Potrafi wzburzyć, zasmucić, rozweselić, daje do myślenia nad docenieniem życia, zdrowia i bliskich nam osób, póki są, póki wszyscy ich widzą...

„ Mój pies bezdomny” literatura dla młodzieży a także czytelnika w każdym wieku. Doskonale napisana lekkim piórem, upora się z najbardziej niełatwym czytelnikiem. Potrafi dokonać niejednego z naszą świadomością i wiarą w drugiego człowieka. Podstawić pod mur nasze przekonania i racje dodatkowo krusząc świadome mniemania pozwalając zwrócić większą uwagę na jakże ważną komunikację międzyludzką.

Nie bądźmy zatem jak te psy bezdomne wśród kochających nas ludzi, pozwólmy się wzajemnie zrozumieć, docenić, a przede wszystkim r o z m a w i a j m y, bo czasem nawet najlepsze zmiany mogą nie przynieść tak oczekiwanych skutków jak zwykła, banalna ale szczera rozmowa...