Północna zmiana recenzja

Północna zmiana, to moja pierwsza książkowa przygoda z twórczością Hanny Greń. Do tej pory nie miałam okazji zapoznać się z piórem autorki, dlatego tym bardziej byłam ciekawa tego, jaka będzie to lektura. Uczucia mam bardzo mieszane, aczkolwiek wiem, że wynika to z faktu, że nie przepadam za zbyt dużą ilością opisów w książkach. Lubię, kiedy jest dużo akcji i dużo dialogów, dlatego momentami nieco się nudziłam nad tym konkretnym tytułem. Nie powiem jednak, że jest on zły bo tak naprawdę jest to naprawdę ciekawa historia i pomysł na nią przemówił do mnie w pełni.

Nie wydaje mi się jednak, by był to kryminał. Spodziewałam się czegoś odrobinę innego, a odniosłam wrażenie, że dostałam historię obyczajową z wątkiem śledztwa, który gdzieś w tym wszystkim o czym mamy okazję czytać, stracił na znaczeniu. To o czym można poczytać na okładce książki, a co wzbudziło moje największe zainteresowanie, pojawiło się stosunkowo późno i nie mam na myśli tylko zaginięcia Brinka, ale również śmierci Maćka, przyjaciela Ingi. Było to kilkadziesiąt stron, zanim jakkolwiek jej tęsknota do przyjaciela została uwzględniona.

Chociaż w książce dostrzegam wiele plusów między innymi oddanie klimatu jaki panował za czasu PRL, wzmianki o indiańskich plemionach z Kanady, czy nawet naprawdę świetne przedstawienie tego, jak młoda dziewczyna odkrywa siebie, co daje nam możliwość obserwowania jaką wewnętrzną zmianę przechodzi wraz kolejnymi wydarzeniami, tak minusów również mogłabym trochę wymienić. Wśród nich już wspomniane zbyt długie opisy. To w moim odczuciu wpłynęło na to, że mniej ciekawe kwestie zostały całkowicie wyczerpane, za to te, które mnie zainteresowały nie zostały w pełni rozwinięte. Styl autorki też niekoniecznie przypadł mi do gustu. Czegoś mi w nim zabrakło i im dalej byłam, tym mocniej zaczynał mnie nużyć, a co za tym szło, cała ta historia nie zdołała we mnie wzbudzić jakiś większych emocji i niekoniecznie przekonała do tego, by sięgnąć po inne książki autorki.

Reasumując, jest to książka, która w moim odczuciu nie jest ani zła, ani bardzo dobra. Jest ona gdzieś po środku, ale wiem że każdy musi wyrobić sobie własne zdanie. Jeśli więc lubicie historie, gdzie treści obyczajowe grają pierwsze skrzypce, myślę że tytuł przypadnie Wam do gustu. Jeśli jednak liczycie na zwroty akcji i świetny, dobrze rozwinięty wątek kryminalny, to możecie się rozczarować tak jak ja. W tych czterystu stronach, naprawdę można to było lepiej poprowadzić i wyrównać wątki kryminalne z tymi obyczajowymi, by działo się więcej. Niemniej, nie mogę powiedzieć, że straciłam czas, bo naprawdę fajnie było się przenieść do tych lat 80, gdzie nie obce były nikomu strajki, zakupy na kartki i Solidarność. Krótko mówiąc, polecam. Mimo mojego szczątkowego znużenia, jestem pewna, że nie jednej osobie ta książka w pełni przypadnie do gustu!