Wizje. Gniew recenzja

„Wizje” Anny Krystaszek to książka o bólu i gniewie, który dusi człowieka przez długi czas i wreszcie znajduje ujście. To także historia o traumach nabytych w przeszłości, które zmieniają człowieka, a może nawet czynią go potworem?

Pokuszę się o stwierdzenie, że „Wizje” są trochę taką jazdą bez trzymanki.

Thriller miesza się z kryminałem. Z jednej strony mamy dość dobrze zarysowane portrety psychologiczne bohaterów, z drugiej sprawę i śledztwo, które od samego początku intryguje i wciąga. Ponadto niepokoi, szokuje, przyprawia o gęsią skórkę. Momentami trzyma też w napięciu. Nie brakuje tutaj brutalnych zdarzeń, popapranych sytuacji czy psychopatów. Czytając tę książkę myśli się o jej fabule, analizuje wszystko i razem z funkcjonariuszami próbuje zrozumieć motywy.

I choć sprawcę łatwo odkryć, a autorka ujawnia go na chwilę przed zakończenie, to jednak nie sprawia to, że cała reszta staje się nagle nieciekawa i nie ma sensu już czytać. Pewne elementy i tak zaskakują.

Odnoszę wrażenie, że wcale nie chodzi o to, aby dowiedzieć się kto za tym stoi, ale zobaczyć psychikę takiego człowieka, a w jej przedstawianiu Krystaszek jest niesamowita. Nie jest to proste, a bardzo skomplikowane i pogmatwane.

Oprócz wątków kryminalnych autorka ukazuje czytelnikowi odrobinę życia prywatnego funkcjonariuszy, którzy tę sprawę prowadzą, dzięki czemu możemy poznać ich bliżej. Prokuratora Hejdę w tej części przyćmiewa nieco Igor Szulc. Czarny, bo tak go nazywają, to człowiek w gorącej wodzie kąpany, gwałtowny, porywczy. Wykorzystuje urok, nie do końca przestrzega zasad, ale jest przy tym skuteczny, a chyba o to chodzi. Szkoda tylko, że w sprawach sercowych nie idzie mu tak łatwo.

Hejda zachwycił mnie już „W cieniu terapeutki”. Podoba mi się jego wykreowanie przez Krystaszek. W tej części można go poznać z nieco innej strony, bo u niego i Kasi zajdą pewne zmiany ilościowe…

Książka jest napisana językiem potocznym. Styl Anny Krystaszek określiłabym mianem specyficznego i trzeba się z nim po prostu polubić. Pamiętam, że czytając „W cieniu terapeutki”, miałam zarzut co do ilości przekleństw, tutaj autorka na szczęście przyhamowała. Dobrym zabiegiem jest prowadzenie narracji z kilku perspektyw. Daje to szeroki obraz na całą fabułę.

Czasami wszystko dzieje się za szybko (zwłaszcza jeśli chodzi o pewien wątek miłosny), ale taka właśnie jest ta historia – krótka, zwięzła i na temat bez zbędnego przedłużania. Wartka i wciągająca akcja, czego chcieć więcej?

Ja czekam na kolejną część. Z niecierpliwością. A was zachęcam do poznania tej historii. Choć można czytać ją bez znajomości pierwszego tomu, ja jednak bym polecała najpierw go przeczytać.

I na koniec zacytuję ostatnie zdanie mojej rekomendacji, która znajdziecie w tej książce:

„Anna Krystaszek powraca z prawdziwą bombą”!