Dość katolipy! O Jezusie celebrycie recenzja

Autor książki o sobie pisze: "Ksiądz, który mówi ludzkim głosem". Jest w tym dużo prawdy, mówi (pisze) prostym językiem. Jednocześnie ma niekonwencjonalne poglądy, bliskie zapewne wielu ludziom, choć nie koniecznie hierarchii kościelnej. Kaczkowski krytykuje celebrytów w Kościele katolickim, choć sam określa się mianem "onkocelebryty". Jednak do swojego celebryctwa podchodzi z dużym dystansem i ogromną dawką humoru. Autor, mimo że jest księdzem, nie boi się krytykować nadmiernej wystawności, zadufania współczesnych duchownych, szczególnie wśród wyżej postawionych duchownych i biskupów.

Argumentuje, że wiele osób zaczęło traktować katolicyzm jako zbiór reguł i tradycji, bez prawdziwej duchowości, a nie zawsze prawa czy zwyczaje katolickie stoją ponad innymi. Kościół katolicki w Polsce skoncentrował się zbyt mocno na kwestiach formalnych, a jego hierarchia zaniedbała nauki Jezusa Chrystusa, tego tytułowego celebryty. Uważa, że skupianie się na wizerunku i rozgłosie jest sprzeczne z naukami Jezusa, który głosił prostotę i pokorę.

Czy Jezus mógłby być współczesnym celebrytą? Moim zdanie i tak i nie, zależy od tego, kto kreuje dany wizerunek. Kościół potrzebuje takich księży jak Jan Kaczkowski, którzy potrafią wyjść ze słowem do ludzi. Autor widzi, że Kościół potrzebuje odnowy, zmian w sposobie działania i odnoszenia się do wiernych. Duchowieństwo powinno bardziej angażować się w działania społeczne, troszczyć się o potrzebujących, nie skupiając się tylko na nawracaniu.

Ksiądz Jan, nie boi się drażliwych i niepopularnych tematów. Podejmując drażliwy temat in vitro, podaje też punkt widzenia na zarodek ludzki.
Moim zdaniem książka Kaczkowskiego ze względu na swoją kontrowersyjność w spojrzeniu na aspekty wiary zasługuje na uwagę zarówno wierzących jak i atestów. Czyta się ją bardzo dobrze, tym bardziej że pozycja nie jest obszerna. Zawiera wiele oczywistych praw, ale też przemyślenia. Przemyślenia niewierzącego, który został księdzem, który "żyje na pełnej petardzie", a który jest blisko śmierci i wie, że tego nie uniknie. Podoba mi się ten optymizm, a nie użalanie się nad sobą.