Kryształowe dzieci. Historie uzależnienia od dopalaczy oparte na faktach recenzja

"Kryształowe dzieci" to książka trudna i lekka jednocześnie. Książka, dla której po raz pierwszy od dawna zarwałam noc. Opisuje historię kilkorga młodych ludzi, którzy z różnych powodów trafili na drogę uzależnienia od dopalaczy. Poznajemy tu historię młodzieży ze skrajnie różnych środowisk - od dzieci alkoholika, przez przeciętną rodzinę, próbującą wspierać i ratować swoje dziecko, po syna bogatych rodziców, którzy poświęcanie mu czasu zamieniają na pieniądze. Każde z tych uzależnień ma więc inne źródło. I inny finał. Tę grupę nastolatków poza nałogiem łączy jedno - każde z nich chce być po prostu szczęśliwe, najlepiej od zaraz. To ogromna dawka emocji, po których długo nie mogłam zasnąć. Przez tych kilkaset stron zżyłam się z bohaterami, przeżywałam ich problemy i rozterki, walczyłam z nimi z nałogiem, dzieliłam radości. Zastanawiałam się jak można było im pomóc. Co zrobić, żeby - jako rodzic - zauważyć na czas.
Książka jest trudna z uwagi na tematykę uzależnień, jednak czyta się ją jednym tchem. Styl pisania jest lekki, czuć w nim profesjonalne podejście do tematu. To, co najbardziej mnie przerażało to fakt, że te historie oparte są na faktach i zbyt wielu nastolatków nie otrzymuje pomocy na czas. Jeśli chodzi o budowę - rozdziały są krótkie, każdy opisuje kolejną postać, naświetlając nam kolejne etapy ich nałogu. To nie jest książka z happy endem. Poruszanych jest tu o wiele więcej problemów, niż sam nałóg, co jest dodatkowym atutem.
Pozycje polecam zdecydowanie każdemu, przede wszystkim zaś rodzicom. Otwiera ona oczy na to, jak bardzo w dzisiejszym świecie my - dorośli jesteśmy zamknięci na sygnały, które wysyłają nam nasze dzieci. Z braku czasu, możliwości lub chęci. Zbyt zajęci pogonią za jutrem. Pokazuje na co warto zwrócić uwagę. Zachęca do tego, co coraz częściej zanika w świecie, w którym każdy za czymś goni - kontaktu, rozmowy, zatrzymania się, uwagi.
Bezwzględnie 10/10. I jeszcze raz dziękuję autorce. Przede wszystkim za chęć ukazania światu jak niewiele może doprowadzić do tragedii.