Kryształowe dzieci. Historie uzależnienia od dopalaczy oparte na faktach recenzja

Odkąd mam syna moja głowa pełna jest rozmaitych lęków i czarnych scenariuszy. Choroby, nieszczęśliwe wypadki, złe wybory życiowe czy nieodpowiednie towarzystwo to tylko niektóre z nich. Jo Nesbo zapytany kiedyś o życie rodzinne powiedział, że jak rodzi ci się dziecko zaczynasz żyć jakbyś miał pistolet przystawiony do skroni. Podpisuję się pod tym stwierdzeniem obiema rękami.
Wraz z upływem lat, kiedy ze słodkiego bobasa mój syn przeobraża się w rezolutnego chłopaka, któremu do bycia nastolatkiem już bliżej niż dalej sen z powiek spędza mi temat uzależnień: alkohol, papierosy, narokotyki i dopalacze to używki obecne w życiu coraz młodszych ludzi. Jedni kończa na jednarozowym eksperymencie, dla innych zaś to początek długiej drogi w odmętach nałogu. Rola rodziców jest w tym okresie nie do przecenienia. Być, wspierać, słuchać, pomagać to niby oczywiste, ale jak słucha się historii ludzi walczących ze swoimi demonami to właśnie tego zabrakło im w relacjach z najbliższymi w tych decydujących momentach.

O takich historiach opowiada ksiażka Laury Chudzyńskiej "Kryształowe dzieci. Historie uzależnienia oparte na faktach." To opowieści młodych ludzi, będących na progu dorosłości, którzy zamiast budować swoją przyszłość powoli zatracają się w nałogu. Po zażyciu mefedronu nie muszą jeść, nie czują zmęczenia i nie martwią się niczym. Nie mogą też powstrzymać się przed sięgnięciem po kolejną dawkę. Ten dopalacz, dostępny najczęściej w postaci kryształków jest dla nich remedium na całe zło tego świata. To relacje zwykłych dzieciaków, które nie radząc sobie z problemami w domu czy szkole sięgają po używki. To historie tak różne jak różnie są ich bohaterowie, jednak znamienne jest, że wszystkich ich trapią te same troski: samotność, brak akceptacji, chłód emocjonalny najbliższych. W dopalaczach odnajdują chwilową radość i spokój, jednak poczucie to trwa niewyobrażalnie krótko.

Sięgając po tą książkę byłam przekonana, że będzie to reportaż. Zaskoczyło mnie że autorka całkowiecie oddała głos swoim bohaterom powstrzymując się przed jakimkolwiek komentarzem. Jednak po skończonej lekturze myślę sobie, że dobrze się stało bo dzięki temu "Kryształowe dzieci" przemawiaja do czytelnika głośno i dobitnie. To lektura obowiązkowa dla młodzieży i nas rodziców. Polecam gorąco.

"Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl"