Kryształowe dzieci. Historie uzależnienia od dopalaczy oparte na faktach recenzja

„Kryształowe dzieci” Laura Chudzyńska.

Sedonia, Miriam, Kaja, Oscar, Natan ta piątka młodych ludzi, mająca przyszłość przed sobą przekonała się, jaką siłę ma środek 4-metylometkantynon (4-MMC) ukryty pod nazwą mefedron. Jak wielkie spustoszenie zasiał w ich psychice, ciele i życiu rodzinnym, osobistym. Kryształowe dzieci to powieść o ciężkiej młodości, problemach, z którymi młodzież nie zawsze, jest w stanie sobie poradzić i ucieka w dopalacze, które dają wolność i sprawiają, że ich samopoczucie jest lepsze, chociaż to złudne. Bo teraźniejszość wraca ze zdwojoną siłą. A relacje, które mogłyby ulec poprawie, pogłębiają swoje kryzysy. To historia pięciu zagubionych dusz, które przechodząc problemy, nie mają wsparcia ze strony rodziców i najbliższych. Pogoń za lepszym, życiem przysłania im działania dzieci. To, co się z nimi dzieje odchodzi na dalszy plan. Potem jest już za późno, potrzeba pomocy specjalisty, a przede wszystkim chęci do walki z tym potwornym nałogiem. Który swoimi szponami potrafi obedrzeć młodego człowieka z wszelkich hamulców i racjonalnego myślenia. Sprawia, że muszą stawić czoła kolejnym problemom i konsekwencją nieprzemyślanych decyzji.
Nie powiem, że to łatwa i przyjemna lektura. Momentami zamykałam książkę, by ochłonąć, przemyśleć. Refleksyjna, nie da się przejść obojętnie obok takiego przekazu. Mam dzieci i wiem, że każdy nawet najlepszy rodzic popełnia błędy. Autorka oraz bohaterowie tej książki dają nam szanse spojrzeć na ten problem z perspektywy młodych ludzi. Współczułam i kibicowałam. Wierząc,

że jednak chęć stawiania sobie poprzeczki życiowej zwycięży... A jak się skończyło? Przekonajcie się sami...polecam.
To obowiązkowa lektura dla młodzieży, ale nie tylko, dla rodziców również. Znajdziemy w niej wiele wskazówek dotyczących „obserwacji” własnego dziecka. Pierwsze symptomy. Konsekwencje nałogu. Zdrowie to najważniejsza w życiu rzecz, a one niszczą wszystko na swojej drodze, łącznie z psychiką ..... Szanujmy swoje dzieci, wspierajmy i dajmy im czuć, że zbiegiem lat, ta miłość do nich nie maleje. Wręcz przeciwnie rośnie wraz z nimi. By nigdy nie poczuły się zagubione, odtrącone czy nie kochane.