Towarzyszu mój recenzja

Leningrad, lata 30-te, czas porewolucyjnych zmian i przygniatającego terroru.

Śledczy Wasilij „Wasia” Zajcew zostaje przydzielony do rozwiązania sprawy zabójstwa 34-letniej księgowej, Fainy Baranowej. Ofiara została znalezione we własnym mieszkaniu, upozowana na fotelu, trzymająca specyficzne rekwizyty w dłoniach i przebrana w strojną suknię. Kilka dni później na wysepce Jełagina stróż nocny dokonuje wstrząsającego odkrycia. Zwłoki czterech osób również zostały upozowane w groteskowy sposób i poprzebierane.
Sprawa szybko robi się polityczna, gdyż wśród ofiar znajdował się czarnoskóry komunista z Ameryki. Przełożony wydziału dochodzeniowego, Koptielcow naciska na zespół Zajcewa by szybko zamknąć śledztwo, nawet kosztem znalezienia kozła ofiarnego. Ale Zajcew wie, że te zabójstwa są ze sobą powiązane i morderca jeszcze nie skończył swojego przedstawienia..

„Towarzyszu mój” to retro powieść detektywistyczna, głęboko osadzona w realiach stalinowskiej Rosji. Autorka znakomicie oddała klimat zarówno czasu jak i miejsca, bardzo plastycznym językiem zobrazowała całość. Panujący wsród mieszkańców miasta strach przed reżimem, oblepiający wszystkich niczym szary, duszny dym; więzienie, czystki i denuncjacje na porządku dziennym, wszechogarniający nastrój beznadziei i niemocy. Miasto brudne i pełne nędzy, a jednocześnie przebijającego przez te warstwy piękna leningradzkich zabytków. Akcja książki toczy się niespiesznym rytmem, nie zwalniając i nie przyspieszając zbytnio, przez co ta jednostajność może być lekko nużąca. Obraz panującego systemu momentami bierze górę nad kryminalną zagadką, skądinąd ciekawą i dobrze poprowadzoną. Ciężko było mi również wgryźć się od początku w cały szereg postaci, o typowo rosyjskich, kilkuczłonowych nazwiskach oraz wielu frakcji i ugrupowań polityczno-społecznych. Podsumowując- jest to zdecydowanie ciekawy kryminał, lecz dla osób, które lubią książki z powolnie płynącą akcją i szeroko zobrazowanym politycznym tłem, w tym przypadku stalinowskiej Rosji lat 30-tych.