Dygot recenzja

Jakub Małecki ma niezwykły dar. Potrafi opowiadać pięknie. Historie, które przedstawią są niczym baśń - z jednej strony nierealne, z drugiej potrafimy sobie wyobrażać, że odgrywają się tuż obok. W "Dygocie" mamy szereg postaci. Są to ludzie różnoracy: prości rolnicy, mieszczuchy z większymi aspiracjami. Postacie te są zaledwie naszkicowane. Nie sposób ich poznać tak dobrze  by móc je lubić lub nienawidzić. Czytelnik nie może ich oceniać, gdyż motywy działań nie są dogłębnie wyjaśnione. 

"Dygot" opowiada o dwóch rodzinach, których losy się przeplatają. Choć nie są oni tego świadomi fatum postanawia ich połączyć. Osią opowieści jest postać Wiktora- chłopaka Albinosa. Niezrozumiany przez społeczność, akceptowany przez ojca, który obwinia się, że to przez jego zaniechanie syn jest odmieńcem, Wiktor próbuje po prostu żyć. Chce być jak inni: kochać, marzyć, śmiać się. Opowieść toczy się na prowincji. Zabobon ma się tu dobrze, a ludzkie przywary ukryte są pod płaszczykiem wzajemnych przeżyć i sympatii. 

Niektórzy powiedzą, że "Dygot" to opowieść, która nie sprostała pokładanych w niej nadziei. Moim zdaniem jest ona fenomenalna. Bo taki jest styl Jakuba Małeckiego: ulotny jak powiew wiatru, pozostawiający przestrzeń na myślenie. Autor tworzy magię. Nie skupia się na zawiłościach historii, choć to ona kieruje losem bohaterów. Nie zajmuje się polityką, nie gloryfikuje. Pokazuje ludzi i ich zachowania, a one są niezmienne niezależnie od roku zdarzenia. 

Przez pewne niedopowiedzenia "Dygot" nie pozwala o sobie zapomnieć. Książkę połykamy od razu, jeden dzień śmiało nam na to wystarczy. Jednocześnie zastanawiamy się nad tym kim jesteśmy, co decyduje o naszym zachowaniu i losie. Szukamy odpowiedzi na nurtujące i odwieczne pytanie: jak ja bym się zachował w takiej sytuacji?

I choć opowieść Jakuba Małeckiego rozpoczyna się podczas wojny, całość okoliczności jest aktualna. Bo i dziś jesteśmy atakowani. I dziś podejmujemy trudne decyzje. Odczuwamy strach i pragnienie. Choć czasy mijają charakter człowieka pozostaje niezmienny. I Jakub Małecki to wykorzystuje.