Królowa Deszczu recenzja

Annah Mason pod wpływem lektury pamiętników znalezionych na strychu swojego domu w Australii postanawia zostać misjonarką. Po ukończeniu szkoły pielęgniarskiej wyjeżdża do Dodomy, gdzie początkowo ma objąć funkcję pielęgniarki. Jednak biskup krzyżuje jej plany wysyłając ją do pracy w odległej placówce w Langali. Tam Annah poznaje Sarah i Michaela Carringtonów, dwoje pracujących w placówce misjonarzy. Wspólnie pracują w szpitalu w Langali niosąc pomoc chorym Afrykańczykom.

Ich przyjaźń poddana zostaje próbie, gdy Annah zostaje przeniesiona do innej placówki misyjnej w Germantown. Tam wraz z byłym pomocnikiem doktora Carringtona Stanleyem ma samodzielnie poprowadzić odbudowany szpital. Na miejscu okazuje się jednak, że nowo wyremontowana placówka medyczna została całkowicie splądrowana, a Annah i Stanley muszą sami poradzić sobie w zaistniałej sytuacji. Nie chcąc opuścić chorych i potrzebujących zaopatrzeni tylko w niewielką ilość leków tworzą prymitywny szpital w którym przyjmują pacjentów.

Annah Mason okazuje się być niezwykle silną i wytrwałą kobietą, która mimo przeciwności stara się za wszelką cenę nieść pomoc potrzebującym. Pozostawiona bez pomocy misji podejmuje trudne decyzje, często niezgodne z prawem jak zawładnięcie cudzego mienia, by w upuszczonym domu stworzyć tak potrzebne sterylne pomieszczenia medyczne.

Gdy przywiezione zapasy leków kończą się Annah wychowana w wierze chrześcijańskiej i przeszkolona przez misję do stosowania tylko znanych sobie leków musi zmienić swoje przekonania i zacząć stosować naturalne specyfiki często otrzymywane od plemiennych szamanów zwanych ochronnymi doktorami. Kobieta z powodzeniem uczy się czerpać to co dobre z dwóch różnych światów. Również jej życie uczuciowe zostaje poddane ciężkiej próbie, gdy w jej życiu pojawia się wódz plemienia Waganga.

Królowa Deszczu to opowieść o codziennych trudach pracy misjonarzy, ich walce z zakorzenionymi głęboko wierzeniami członków plemion, że ochronne amulety i odprawiane uzdrowicielskie rytuały mają większą moc niż lekarstwa i antybiotyki podawane w szpitalach przez białego człowieka. To codzienna edukacja dotycząca podstawowych zasad higieny jak np. picie przegotowanej wody i jedzenie usmażonego mięsa, by ochronić się przed bakteriami.

Książkę przyjemnie się czyta, a zawarte w niej opisy afrykańskiej przyrody jeszcze bardziej pobudzają wyobraźnię czytelnika. Mimo tragicznych wydarzeń rozgrywających się w powieści to w ogólnym rozrachunku ma ona pozytywne przesłanie.