Królestwo Przeklętych recenzja

Dwór Gniewu miał być dla niej tylko przystankiem w drodze do dworu Pana Pychy. Ale wszystko potoczyło się inaczej, niż zakładała.

Emilia di Carlo, siostra bliźniaczka zamordowanej Vittorii, przybywa do Królestwa Siedmiu Kręgów – krainy piekieł, którą włada siedmiu demonicznych braci, książęta Pychy, Gniewu, Zazdrości, Łakomstwa, Chciwości, Lenistwa i Nieczystości. Jest przekonana, że pierwszy z nich, król demonów, oczekuje jej na swoim dworze, by podjąć jak swoją narzeczoną, a potem wziąć za żonę. Zdeterminowana, by odszukać winnych śmierci siostry, wierzy, że na dworze Pana Pychy będzie miała możliwość prowadzenia śledztwa. Książę Gniewu – sojusznik w świecie ludzi, a teraz jej przewodnik – pomaga Emilii wejść do krainy podziemi i przedostać się przez Korytarz Grzechu, a później gości ją na swoim dworze. To ma być tylko przystanek w drodze do Dworu Pychy, chwilowy pobyt.

Sprawy jednak przybierają zupełnie inny obrót, niż oczekiwała dziewczyna.

Co się wydarzy w gościnie u Pana Gniewu? Jakie magiczne więzi odkryje Emilia? Czy poślubi Księcia Pychy?

💀💀

„Może i klątwa nie zniknie całkowicie, ale są, jak sądzę, więzi potężniejsze niż czarna magia. Nic zaś nie jest bardziej niebezpieczne niż miłość, prawda? Ludzie w jej imię walczą i giną. Wszczynają wojny, dopuszczają się zdrad i popełniają wszelkie grzechy. Sama o tym wiedziałam”.

💀💀💀

„Królestwo przeklętych” to drugi tom serii „Królestwo Nikczemnych” autorstwa Kerri Maniscalco.

Sama nie wiem, co myśleć o tej książce. Pierwsza część mnie w sobie rozkochała. Im mocniej byłam wczytana w akcję, tym bardziej chciałam wiedzieć co będzie dalej. W tym tomie natomiast zabrakło mi elementu zaskoczenia, jak i pewnego rodzaju napięcia, które odczuwalne było w tomie pierwszym.

Zabrakło mi zwrotów akcji, a także porywającego początku. Akcja wręcz na wstępie ciągnęła się nieco upierdliwie. Główna zagadka książki, czyli tożsamość diabła została już dawno przeze mnie odkryta. Domyślałam się tego właściwie niemal od samego początku. Zbyt wiele wskazywało na to rozwiązanie, a jedyną osobą, która nie widziała, znaków była sama bohaterka.

Emilia w tym tomie bardzo mnie irytowała. Jej ciągłe marudzenie, złość. W sumie denerwowała mnie na tyle, że miałam nadzieję, że może któryś z demonów ją w końcu dźgnie albo coś. No dobra może troszkę przesadzam. Tak mniej więcej od połowy znów zaczynała mi przypominać tę bohaterkę, którą polubiłam w poprzedniej części.

Postać księcia Gniewu za to uważam za najlepiej wykreowaną ze wszystkich charakterów. Uwielbiam go i jego tajemniczość. Jest jedną wielką zagadką, która intryguje i nęci.

Wątek miłosny między tą dwójką to typowe hate to love. Czyli mój ulubiony rodzaj relacji taki, który zwykle kończy się wybuchem namiętności.

Samo zakończenie przecudowne. Ponownie zakochałam się w historii, chcąc wiedzieć więcej.

Tak więc uważam ten tom za gorszy od poprzedniego jednak nie na tyle, by zniechęcić mnie do tej serii.

Mimo wszystko polecam 🖤💀