Król szczurów recenzja

„Król szczurów” Jamesa Clavella to książka, która była mi polecana od dawien dawna. Nie ukrywam, że miałam wobec niej wygórowane oczekiwania – czy im sprostała?
Autor książki mając siedemnaście lat trafił do japońskiego obozu jenieckiego. Wojenny trud zostaje przekształcony w walkę o przetrwanie w obozie oraz ustanowienie tamtejszej hierarchii. Wśród wychudzonych jeńców wyróżnia się jeden – Król. Amerykanin przed wojną był nikim, ale teraz dzięki kombinowaniu i szczęściu całkiem nieźle urządził się w obozie, ale jego status wzbudza powszechną obozową niechęć. Poznaje on Anglika Marlowe’a, czyli alter-ego autora. Mimo ich wad zaczynamy ich lubić, a ich zachowania niejednokrotnie wzbudzały we mnie ogromne emocje. Ten duet naprawdę potrafił doprowadzić do chwilowego zatrzymania serca!
W książce nie otrzymujemy typowego opisu jenieckiego życia. Patrzymy na obóz oczami więźniów, którzy musieli się przystosować do nowych warunków, przez co świat wojny staje się nieistotny. Najważniejsze jest przetrwanie kolejnych dni.
Jest to powieść niejednoznaczna. Jest trudna, porusza tematykę, o której nie każdy lubi czytać, ale przez to, że jest napisana lekkim piórem to „Król szczurów” naprawdę wciąga. Opisuje też takie sytuacje. o których trudno będzie mi zapomnieć. Porusza również ciekawe kwestie dotyczące bohaterów, ich radzenie sobie z obozowym życiem. Nasuwa się również pytanie: czy można żyć i nadal uważać się za człowieka?
Książka zyskuje dzięki autentyczności i świadomości, że autor przeżył Changi. Skonstruował bohatera, którego chyba zapamiętam do końca życia. A alegoria ze szczurami i samo zakończenie jest dla mnie wisienką na torcie, po której przez jakiś czas miałam otwarte ze zdziwienia usta. To naprawdę było dobre!
Jednak powiem Wam, że czuję lekki niedosyt. Dostałam naprawdę kawałek dobrej literatury, z ciekawymi bohaterami, nietypowym miejscem akcji, opisami mechanizmów przetrwania, ale po wszystkich „ochach” i „achach” spodziewałam się, że czegoś jeszcze. Może jednak wymyślam, bo końcówka pochłonęła mnie bez reszty i jest jedną z nielicznych, które zapamiętam na dłużej (jest tuż obok zakończenia „Smętarza dla Zwierzaków”). Mimo to bardzo polecam Wam sięgnięc.